Rozdział 1

Ulica Pokątna jak zwykle była przepełniona ludźmi. Przyszli i obecni uczniowie Hogwartu biegali od jednego sklepu do drugiego. Nabywali niezbędne książki, kupowali składniki do warzenia eliksirów, podziwiali nowy model Pioruna 1000 - najszybszej, niedawno wypuszczonej na rynek, miotły.

Już za pięć dni mieli odjechać pociągiem z peronu 9 ¾ do swojego drugiego domu. Prawdopodobnie dla wielu z nich Hogwart był jedynym prawdziwym domem. Tak jak w przypadku przechodzącej właśnie obok sklepu Ollivandera blondynce.

Jednak ona nie mogła już tam wrócić. Skończyła swoją edukację w tamtym miejscu dokładnie dwa miesiące temu.

Nie widziała, po co przyszła na Pokątną. Być może  to jedynie sentymentalna potrzeba popatrzenia na tłum podekscytowanych dzieciaków. A może chciała sobie w ten sposób uświadomić, że to koniec jej przygody z Hogwartem. Nie do końca to do niej docierało. Spędziła w tej szkole siedem długich i najcudowniejszych lat w swoim życiu. Na samą myśl, że już tam nie wróci, pękało jej serce.

Jednak musiała w końcu pogodzić się z rzeczywistością. Zdała owutemy, zdobywając najlepsze wyniki, od dwóch tygodni uczestniczyła w kursie na aurora, jej rodzice byli z niej niebywale dumni i chwalili się nią przy każdej okazji. Tylko ona nie potrafiła się tym wszystkim cieszyć. Nie wyobrażała sobie życia poza murami szkoły.

Nagle ktoś złapał ją za ramię. Obejrzała się i dostrzegła burzę czarnych loków i zniewalający uśmiech Sabrine Grich. Przyjaciółka, nim blondynce udało się cokolwiek wykrztusić, rzuciła się na nią i zamknęła w żelaznym uścisku.

– Tak się cieszę, że cię widzę! Też przyszłaś pooglądać tłum podnieconych dzieciaków?

Blondynka uśmiechnęła się i skinęła głową. Sabrine wzięła ją pod ramię i poprowadziła do pobliskiej lodziarni. Po drodze streściła swój wakacyjny pobyt we Francji i niewinny flirt zakończony złamanym, francuskim sercem.

Dziewczyna słuchała paplaniny przyjaciółki, udając zainteresowanie. Nie miała ochoty spędzać z nią tego dnia. Chciała być sama. Poza tym miała dziwne wrażenie, że to nie jest już ta sama osoba co przed wakacjami. Była jakby spięta, jej uśmiech nie obejmował oczu.

Kiedy słońce zaczęło zachodzić, a tłum na ulicy zdecydowanie przerzedzać, postanowiła  uwolnić się od gadatliwej znajomej.

– Muszę wracać – oznajmiła.

Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że przez twarz przyjaciółki przebiegł cień strachu. Jednak już po chwili pozbyła się tej myśli. Sabrine, jak zwykle, była pełna życia i emanowała radością.

– Mogłabyś pójść ze mną w pewne miejsce? – spytała nagle.

– Dokąd?

Zmieszała się odrobinę.

– Chciałam wstąpić na chwilę do Borgina i Burkesa, a sama wiesz, jak niebezpiecznie bywa na Nokturnie w pojedynkę.

Nie tylko w pojedynkę jest tam niebezpiecznie. Dwie osoby są tak samo narażone na niebezpieczeństwo – pomyślała, ale nie powiedziała tego głośno.

– Ja naprawdę powinnam już iść. Może wybiorę się z tobą jutro?

Sabrine posmutniała i pokręciła przecząco głową.

– Nie, Lena. Muszę iść tam dzisiaj.

Dziewczynę zdziwił beznamiętny ton głosu przyjaciółki. Jej spojrzenie stało się odległe i puste.

– Dobrze się czujesz? – zapytał lekko przestraszona.

Dziewczyna otrząsnęła się i uśmiechnęła. Również wstała, by uściskać blondynkę.

– Mam nadzieję, że niedługo gdzieś się wybierzemy – zaszczebiotała.

Lena zmrużyła oczy i popatrzyła na nią uważniej. Takie zachowanie nie pasowało do niej. Owszem Sabrine należała do osób żywiołowych, ale nie aż tak. Zawsze był w niej również dystans i powściągliwość.

– Nie jestem pewna, czy powinnaś sama…

– Muszę tam iść – oznajmiła twardo.

Szorstki ton zbił blondynkę nieco z tropu. Sabrine nigdy się tak do niej nie odzywała. A przynajmniej nie wtedy, gdy byli z nią oni.

Dziewczyna natychmiast dostrzegła swój błąd i zganiła się w duchu. Jeżeli chciała, żeby plan się powiódł, musiała zachowywać się normalnie. I musiała się opanować. Chociaż tak naprawdę bardzo chciała, żeby jej się nie udało.

Posłała przyjaciółce przepraszający uśmiech i jeszcze raz mocno ją przytuliła.

– Nie martw się. Dam sobie radę.

Pożegnały się. Sabrine ruszyła raźno w stronę Nokturna, a Lena patrzyła chwilę za nią. Już miała odejść w swoją stronę, ale coś ją powstrzymało.

Jeżeli coś się jej stanie… nigdy sobie nie wybaczę.

Było to tak banalne stwierdzenie, że zaśmiała się sama z siebie. Z bananem na ustach puściła się biegiem, by dogonić przyjaciółkę. Zrównała się z nią tuż przy wejściu na Nokturna.

– Lena… – jęknęła Sabrine z żalem. – Powinnaś mnie zostawić.

Blondynka nie zdążyła się nawet zdziwić. Coś uderzyło ją w tył głowy i pozbawiło przytomności. Upadła ciężko na chodnik.

– Dobra robota, Grich.

Z mroku wyłoniła się odziana w czerń kobieta. Pełen zadowolenia uśmiech błąkał się na jej ustach.

– Nie potrzebuję twojej pochwały, Lestrange.

W oczach dziewczyny była pogarda. Nie do wiedźmy śmiejącej się z niej szyderczo. Nie do śmierciożerców, którzy podnosili ciało jej nieprzytomnej przyjaciółki. Do samej siebie, bo ją zdradziła, chociaż przysięgła, że nigdy tego nie zrobi. Ale czy w związku z tym, co właśnie się stało, Lena nadal była jej przyjaciółką?

Nie. Raczej już nie.

~*~

Drzwi sali otworzyły się. Wszyscy zebrani natychmiast zamilkli i skłonili się z należytym szacunkiem w stronę wchodzącej postaci.

Tłum rozstąpił się przed przybyszem, ukazując około tuzina leżących na ziemi osób. Jedni byli całkowicie przytomni, lecz skrępowani zaklęciami, inni, pozbawieni przytomności, spoczywali w kałuży własnej krwi.

Na twarzy Czarnego Pana pojawił się grymas, który zapewne miał być uśmiechem. Na ten widok serce Sabrine zabiło ze strachu ze zdwojoną siłą. W tamtej chwili szczerze żałowała swojej decyzji przyłączenia się do śmierciożerców. Jedyne pocieszenie stanowił fakt, że zasadniczo nie miała wielkiego wyboru. Jak większość zebranych w tej sali.

– Widzę, że wszyscy wykonali swoje zadanie znakomicie. – Czarny Pan przystanął przy leżącym i trzęsącym się ze strachu mężczyźnie. – Zapewne domyślacie się, że przyprowadzenie do mnie bliskim wam osób, nie wystarczy, by dołączyć do zacnego grona moich sług.

Skierował swój wzrok na stojących w rzędzie kandydatów na śmierciożerców. Wszyscy, prócz pewnej młodej dziewczyna o czarnych włosach, od razu spuścili oczy. Z zaciekawieniem patrzył, jak we wspomnianej młodej kobiecie zaciekle walczą ze sobą duma i strach. W końcu ten drugi wygrał i, jak pozostali, wbiła spojrzenie w posadzkę.

Z niemym tryumfem wskazał na nią różdżką i niepozornym ruchem dał znak, żeby wystąpiła. Po plecach Sabrine przebiegł nieprzyjemny dreszcz strachu. Poczuła, jak robi jej się niedobrze, ale posłusznie wyszła przed szereg.

– Znasz Zaklęcia Niewybaczalne?

Serce podskoczyło jej do gardła. Oczywiście, że znała. I to doskonale.

– W takim razie podejdź do swojej… przyjaciółki i zaprezentuj nam Cruciatusa.

Jej oczy rozszerzyły się, a oddech stał płytki. Stojąc nieruchomo, patrzyła w oczy swojego pana, czując, jak niewidzialna ręka ściska jej gardło. Szybko spostrzegła, że pomimo tego, iż jego tęczówki miały barwę ognia, to zawsze pozostawały zimne i bezlitosne. Sabrine była niemal pewna, że widzi w nich iskierki rozbawienia. Przełknęła ślinę i sięgnęła po różdżkę.

Czując, że lada moment nogi odmówią jej posłuszeństwa, nie podeszła do leżącej dwa metry przed nią Leny. Wycelowała w dziewczynę, co było bardzo trudne. Jej ręka drżała, jakby próbowała pozbyć się magicznego patyka. Zacisnęła na nim mocniej dłoń i popełniła ogromny błąd. Spojrzała ofierze w oczy.

To, co zobaczyła, sprawiło, że z trudem złapała oddech. Jeszcze nigdy nie widziała w czyimś spojrzeniu tyle nienawiści, wyrzutu i pogardy. Jej żołądek zwinął się w supeł, kolana miała jak z waty, a gardło ścisnęło się tak, że nawet gdyby chciała, nie mogłaby wymówić formułki zaklęcia.

– Pospiesz się, Grich. Inni czekają na swoją kolej. – W głosie Czarnego Pana pobrzmiewało zniecierpliwienie.

Dziewczyna wyglądała, jakby zaraz miała zejść na zawał. Była trupio blada, jej oczy wielkością przypominały spodki od filiżanek. Cała się trzęsła i z wielkim trudem trzymała wyprostowaną rękę. W związku z tym w oczach Voldemorta stanowiła żywy obraz słabości. Czarny Pan widział już takie osoby. W jego szeregach nie wytrzymywały nawet miesiąca. Najwyraźniej popełnił błąd, ratując jej życie.

Skrzywił się i już miał kazać jej opuścić różdżkę, kiedy z drżących ust dziewczyny wypłynęła formułka zaklęcia. Z patyka wystrzelił czerwony promień, jednak nie dotarł do celu. Rozpłynął się tuż przed blondynką.

– Słabo – ocenił Czarny Pan. – Pokażę ci, jak to się robi. Crucio!

Przez ciało Sabrine przeszła fala niewyobrażalnego bólu. Uderzyła o twardą posadzkę, wrzeszcząc i wijąc się pod wpływem klątwy. Mimo że tortury trwały nie więcej niż pół minuty, młodej kobiecie wydawało się, że ciągną się przez całą wieczność. Omal nie popłakała się z ulgi, kiedy Czarny Pan cofnął zaklęcie.

– Mam nadzieję, że teraz będziesz potrafiła poprawnie wykonać moje polecanie. Oczywiście w razie potrzeby chętnie udzielę ci kolejnej lekcji. – W jego głosie pobrzmiewała groźba zabarwiona nutka kpiny.

– Tak, panie – wyjąkała.

Z wielkim trudem stanęła wyprostowana. Nikt z otaczających ją ludzi nie podszedł, by jej pomóc. Spokojnie patrzyli, jak na drżących nogach postępuje w stronę ofiary.

Po raz kolejny wycelowała w byłą przyjaciółkę. Teraz jednak nie patrzyła jej w oczy. Doskonale pamiętała, czym to grozi.

Jej wcześniejszy błąd polegał na tym, że nie chciała rzucić klątwy. Jednak tym razem odsunęła od siebie wszelkie skrupuły i jeszcze raz wypowiedziała formułkę. Niewielka łza spłynęła  po jej policzku, kiedy sala ponownie rozbrzmiała przeraźliwymi wrzaskami.