Rozdział 4

Azkaban należał do miejsc, w których nikt nigdy nie chciał się znaleźć. Niegdyś była to twierdza znanego czarnoksiężnika - Ekrizdisa. To on za pomocą magii wzniósł, na wyspie zlokalizowanej na Morzu Północny, ową fortecę. Zwabiał do niej mugolskich żeglarzy, na których praktykował najstraszliwsze czaronomagiczne klątwy.

Po jego śmierci zaklęcia ukrywające Azkaban przestały działać. Ministerstwo Magii odnalazło dom czarodzieja i dogłębnie zbadało. Urzędnicy wyznaczeni do tego zadania wrócili przerażeni i całkowicie pozbawieni pozytywnych uczuć. Przypominali zjawy, mieli koszmary i bali się wychodzić z domów. Dopiero po tygodniu ich stan wracał do normalności.

Odizolowane od świata miejsce samo w sobie było okropne. Znajdowało się tam kilkaset niewielkich cel z szparką pełniącą rolę okna i kratami zamiast drzwi. Ściany zbudowane z żółtych kamieni były zabrudzone czymś, co do złudzenia przypominało krew. Wszędzie wisiały łańcuchy, w niektórych pomieszczeniach odnaleziono nawet, udoskonalone magicznie, mugolskie narzędzia tortur. Jednak największą grozę stanowiły stwory zamieszkujące Azkabanu - dementorzy.

Początkowo czarodzieje nie wiedzieli, co zrobić z magiczną budowlą. Część z nich chciała ją zniszczyć, jednak problemem okazali się jej mieszkańcy. Bano się zemsty nieśmiertelnych potworów, które zostałyby pozbawione domu.

Po uchwaleniu Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów postanowiono zamienić liczne, rozsiane po wsiach i miastach czarodziejskie więzienia na jedno. Kiedy do władzy doszedł Damocles Rowle, sadystyczny czarodziej słynący z niechęci do mugoli, natychmiast wysunął pomysł wykorzystania do tego celu Azkabanu. Dementorzy mieli wówczas strzec skazańców. Jego idea spodobała się czarodziejom i wcielono ją w życie.

Dopiero piętnaście lat później Eldritch Diggory sprzeciwił się niehumanitarnemu traktowaniu więźniów. Skłoniła go ku temu wizyta w owym przerażającym miejscu. Zaczął, więc szukać alternatywnego rozwiązania, jednak nie spodobało się to społeczeństwo. Azkaban doskonale pełnił swoją funkcję, dodatkowo, dzięki dostarczaniu do niego nowych skazańców, utrzymywał dementorów z dala od lądu. Następcy Diggorego, zmarłego przedwcześnie  na smoczą ospę, przymykali w związku z tym oko na problem nieludzkich warunków w więzieniu.

Albus Dumbledore również nie widział przeciwwskazań, by wykorzystywać ową budowlę do przetrzymywania przestępców. Co prawda przemierzając korytarze twierdzy w obstawie trójki urzędników przysłanych tu z Ministerstwa Magii odczuwał litość wobec skazańców. Jednak gdyby przestrzegali prawa czarodziejów nie trafiliby tu. Sami więc są winni swojego nędznego losu.

Towarzysze czarodzieja byli bladzi i przerażeni rzucali oczami na wszystkie strony. Los więźniów nie zaprzątał im głów. Chcieli jedynie wydostać się z wyspy i wrócić do swoich bezpiecznych domów. Tutaj czuli się jak przystawki na talerzu podsuniętym dementorom. Nie uspokajał ich nawet fakt, że wokół całej czwórki latał wyczarowany przez dyrektora Hogwartu patronus w formie feniksa.

Z naprzeciwka wyszedł młodzieniec - również z obstawą. Przed nim kroczył dumnie jeleń z imponującym porożem. Skinieniem głowy nowoprzybyły powitał starszego mężczyznę. Dumbledore uśmiechnął się.

- Witaj, James.

- Po co ściągałeś mnie do tego parszywego miejsca, dyrektorze?

Albus gestem ręki kazał mu iść za sobą ku jednej z wielu cel znajdujących się na najwyższym piętrze budynku. Więziła jednego z najlepiej strzeżonych tu ludzi. Przed kratami znajdowało się pięciu dementorów. Lewitowali jednak w rogu tuż pod sufitem, bądź pod przeciwległą ścianą starając się być jak najdalej od wejścia do celi. To stanowiło dziwne zjawisko w tym miejscu.

James Potter nakierował na nich różdżkę, prowadząc do nich srebrzystego jelenia. Potwory natychmiast odleciały, a mężczyźni podeszli do krat.

W kącie leżała zwinięta postać. Wyglądała jak skupisko brudnych, poszarpanych szmat. Gdyby nie rytmicznie unosząca się przy oddechach klatka piersiowa, można by uznać ją za martwą. Ten widok wzbudzał współczucie w sercu młodego mężczyzny. Nikt nie zasłużył sobie na taki los. Nawet ona.

Jednak mimo żałosnego stanu w jakim znalazła się owa osoba, nie była ona słabym, nic nieznaczącym przestępcą. O jej sile i potędze świadczył niewielki, świetlisty wąż zwinięty w kłębek na środku ciasnej celi. To właśnie jego chciał pokazać chłopakowi Dumbledore.

Odprawił urzędników z niedowierzeniem wpatrujących się w zwierzę. Początkowo próbowali się sprzeciwić woli czarodzieja, tłumacząc, że to niebezpieczne, jednak dyrektor zbył ich obawy machnięciem ręki. Byli więc zmuszeni oddalić się na taką odległość, która umożliwiała im swobodną rozmowę.

- Patronus? Wyczarowany tutaj, bez różdżki i to przez więźnia?

James patrzył na gada szeroko otwartymi oczami. To było niemożliwe, żeby ktokolwiek znalazł chodź jedno dobre wspomnienie w takim miejscu. Azkaban zabierał wszystko, co było dobre. Nawet myśli. Oni sami musieli wyczarować patronusy jeszcze zanim znaleźli się w pobliżu ponurej wieży. Wyczarowania go wewnątrz niej nie wchodziło w grę.

- Otóż to. Niecodzienne zjawisko, prawda?

- Jak?

Dumbledore popatrzył na niego znad okularów-połówek. Jego intensywnie niebieskie spojrzenie wydawało się przewiercać młodego czarodzieja na wylot. Potter poczuł lekki niepokój odwzajemniając je. Czaiło się w nim coś niebezpiecznego.

- Właśnie tego, James, musimy się dowiedzieć.

Świetlisty wąż poruszył się. Wyczarowanie go kosztowało wiele sił, a mimo to nie na wiele się zdawało. Sama świadomość odebrania wolności i zamknięcia w tym strasznym miejscu na bardzo długo powoli odbierała uwięzionej postaci chęci do życia.

Dumbledore i Potter odeszli od celi nie mając świadomości, że serce więźnia krwawiło z powodu żałoby, a duszę rozrywały wyrzuty sumienia. Mimo wszystko tliła się w nim nikła chęć życia. Życia, wolności i zemsty…

~*~

Na pustej ulicy w środku nocy znikąd pojawiła się zakapturzona postać. Jej przybyciu towarzyszył charakterystyczny trzask teleportacji. Dużo ryzykowała używając tego środka transportu. Mugole mogli ją zobaczyć. Nie miała jednak ani siły, ani ochoty na ostrożność. Pragnęła jedynie znaleźć się w swoim łóżku i odpłynąć w krainę snów.

Nie było jej to dane. Gdy tylko przekroczyła próg domu, przed którym się aportowała, światła w holu zapaliły się. Ujrzała wściekłą kobietę ubraną w różowy szlafrok i tego samego koloru papcie. Trzymała się pod boki, mierząc przybysza złowrogim, przepełnionym złością spojrzeniem. Jej mina nie wróżyła nic dobrego, a zielone oczy ciskały pioruny. Usta miała zaciśnięte w wąską, prawie niewidoczną kreskę.

Wyglądała zabawnie stojąc rozwścieczona w różowym ubranku i papilotami na głowie. Jej widok wywołał krzywy uśmiech na twarzy zakapturzonej postaci.

–  Gdzieś ty była?! Nie było cię w domu przez trzy dni! Trzy dni!

– Nie histeryzuj. Mam dwadzieścia lat – spokojna, lekceważąca odpowiedź córki rozsierdziła kobietę.

– Ale mieszkasz w moim dom i masz się stosować do moich zasad! – wrzasnęła.

Przez głowę przybysza przeleciało wiele sarkastycznych uwag i ciętych, chamskich odpowiedzi. Dziewczyna w ostatniej chwili postanowiła nie pyskować kobiecie. Miała w sobie jeszcze resztki szacunku do niej.

– O co ci właściwie chodzi? Adele i Brina mogli przychodzić w środku nocy po tygodni nieobecności.

– Twoje starsze rodzeństwo załatwiało sprawy Zakonu! Byli i są użyteczni. Mogłabyś brać z nich przykład!

Zawód w jej głosie konkurował z gniewem. Kobieta przypominała wulkan tuż przed erupcją. Wypluwała słowa pełne jadu, oskarżenia i pogardy, które każdego sparzyłyby i zraniły jak rozgrzana, sycząca lawa wypływająca z wulkanicznego stożka. Jej głos zmieniał się jedynie wtedy, gdy mówiła o Dumbledorze i jego Zakonie. Chwaliła go, stawiała na piedestale. Podawała jako wzór do naśladowania.

Potok słów nie ustawał, a zakapturzona postać coraz bardziej drżała. Nie dlatego, że zraniły ją jakikolwiek słowa mówiącej. Przyzwyczaiła się do nich, uodporniła na nie. Już nie były w stanie jej skrzywdzić. Nie mogła jednak znieść pochwał na temat Dumbledora i jego organizacji. Gniew wrzał w niej. Nie umiała, a nawet gdyby umiała, nie chciałaby powstrzymać furii, jaka z niej wyszła, przerywając wywód starszej czarownicy w pół słowa.

- Dumbledore to bohater! Dumbledore to cud nad cudy! Dumbledore, Dumbledore, Dumbledore! – wrzasnęła.

Oczy zapłonęły jej tak intensywnie, że matka dziewczyny patrząc w nie na chwilę straciła rezon. Przypominały w tej chwili dwa jarzące się szmaragdy. Był doskonale widoczne nawet pomimo opadającego na twarz kaptura. W tamtym momencie naprawdę przeraziła się swojego dziecka.

 – Wszyscy go chwalą! A nikt nie chce dostrzec prawdy!

Złapała oddech i krzyknęła prosto w szokowaną twarz rozmówczyni.

– A prawda jest taka, że to głupi, naiwny starzec! Powołał śmieszną grupę obrońców świata, która nie ma żadnych szans z potęgą czarnej magii! To zwykły oszust i morderca! Potwór większy nawet od Lorda Voldemorta!

Kobieta dopadłszy do niej w paru krokach, wymierzyła jej siarczysty policzek. Dziewczyna była tak zdziwiona zachowaniem matki, że nawet nie zareagowała. Ta wykorzystała to i złapała ją za poły płaszcza i potrząsnęła z całej siły. Przy okazji strąciła dziewczynie kaptur i jej oczom ukazała się ogarnięta zdziwieniem i furią twarz młodej kobiety.

Patrząc w intensywnie zielone tęczówki córki szarpnęła nią gwałtownie.

– Ostrzegam cię, Sabrine…

– Mamo?

Kobieta jak oparzona odskoczyła od swojej ofiary i popatrzyła w stronę schodów, na których stała przerażona nastolatka. Sabrine również zwróciła wzrok w tamtą stronę. Z całych sił próbowała się uspokoić. Nie chciała wywołać paniki u młodszej siostry.

– Lisa, dlaczego jeszcze nie śpisz? Jutro jedziesz do szkoły! Musisz się wyspać.

Roztrzęsiona pani Grich podeszła do dziewczyny i pociągnęła ją po schodach na górę. Nim zniknęła w ciemnościach korytarzach, obróciła się i rzuciła starszej córce nienawistne spojrzenie. Sabrine już dawno przestała zwracać na nie uwagę. Od zawsze rodzice traktowali ją jak największe życiowe nieszczęście.

Była jedyną z czworga rodzeństwa, której zaplanowali życie. Najpierw wybierali jej przyjaciół - arystokratów z dobrych rodzin - których szczerze nienawidziła. Nigdy z żadnym tak naprawdę nie połączyła jej nić porozumienia ani sympatii, co wywoływało w jej rodzicach złość. Dziewczyna nie umiała tego zrozumieć. Przecież nikt nie powinien złościć się na nią za to, że nie lubi bawić się z nudnymi, sztywnymi dziećmi. Na początku jednak starała się sprostać żądaniom rodziców, jednak szybko się poddała.  Dzieciaki nie wzbudzały w niej zaufania. Stała się typem odludka, co doprowadzało do szału jej opiekunów.

Później, kiedy dostała list z Hogwartu zaskoczyli ją nowiną, że wynajęli dla niej prywatnego nauczyciela. Sabrine chciała zaznać swobody i nie mogła doczekać się wyjazdu do szkoły magii, dlatego wściekła się na wieść, że nigdy tam nie pojedzie. W napadzie szału zniszczyła salon i pół kuchni. Już wtedy wykazywała duże zdolności w kontrolowaniu magii, więc straty były ogromne. Przerażeni Grichowie zniknęli wtedy na cały dzień. Rano pojawili się ze starszym mężczyzną. Miał długą brodę i włosy w kolorze srebra. Na krzywym nosie, złamanym w co najmniej dwóch miejscach, znajdowały się okulary-połówki.

Niebieskie oczy przybysza, który przedstawił się jako Albus Dumbledore, otaksowały jedenastolatkę uważnie. Sabrine wydawało się, że skanuje ją wzrokiem, co nie było przyjemne. Mimo swojego dobrotliwego wyglądu staruszek nie zrobił na niej pozytywnego wrażenia. Wręcz przeciwnie. Nie polubiła go.

Grichowie zaprowadzili gościa do gabinetu pana domu. Czarnowłosą zżerała ciekawość, czego będzie dotyczyć rozmowa, jednak uznała podsłuchiwanie za zbyt poniżające. Postanowiła cierpliwie czekać w posprzątanym przez skrzaty salonie.

Spotkanie ciągnęło się w nieskończoność i w końcu zmorzył ją sen. Obudził ją dopiero odgłos otwieranych drzwi. Uchyliła lekko powieki i dostrzegła Dumbledora z jedną ręką na klamce drzwi wyjściowych. Gospodarze wpatrywali się w niego z mieszaniną niezdecydowania.

– Nie bójcie się. Nie spuszczę jej z oka. Możecie być pewni.

– Oczywiście, Albusie. Ufamy ci.

Kiedy Dumbledore opuścił dom, Grichowie zwrócili się w stronę córki. Widząc, że się obudziła, kazali się jej spakować. Dziewczyna była w siódmym niebie, kiedy oznajmili, że następnego dnia wyjedzie do Hogwartu.

Przekonana o odzyskaniu wolności Sabrine z podekscytowania nie mogła spać. Szybko jednak okazało się, że wcale nie zyskała większej swobody. Miała wrażenie, że wszyscy nauczyciele, na czele z profesorem Dumbledorem, bacznie ją obserwują. Kiedy jako jedyna ze swojej rodziny trafiła do Slytherinu dostrzegła grymas niezadowolenia malujący się na twarzy nauczycielki siedzącej po prawo dyrektora. Natomiast staruszek zmarszczył brwi i wlepił w nią błękitne tęczówki. Czuła się bardzo nieswojo. Następnego dnia dostała wyjca, w którym ojciec dał jej dobitnie do zrozumienia, że się za nią wstydzi.

,,Slytherin! Nikt nigdy nie zhańbił naszej rodziny bardziej niż ty!”

Przez cały dzień zastanawiała się, skąd jej rodzice wiedzieli do jakiego domu trafiła. List z informacją miała im wysłać dopiero wieczorem.

W szkole poznała Doris Pain i Leo Huntera. Przez kilka miesięcy szczerze się nienawidzili. Jednak później , mimo protestów rodziców, zaprzyjaźniła się z nimi.

Przez trzy lata rozkwitała. Do domu wracała jedynie na wakacje tłumacząc, że w święta ma dużo nauki. Tak naprawdę po prostu nie chciała jechać do znienawidzonego miejsca. Poza tym nie miała zamiaru zostawiać Leo w zamku samego. On nie miał rodziny. Wychował się w sierocińcu, a jej rodzice nie chcieli nawet słyszeć o zaproszeniu go do siebie.

W tamtym czasie do władzy dochodził Voldemort. Rodzice Doris byli jednymi z jego pierwszych popleczników. Dumbledore nigdy ich nie lubił i od początku podejrzewał małżeństwo o śmierciożerstwo, jednak nie miał dowodów. Mimo wszystko nie przeszkodziło mu to w ostrzeżeniu Grichów. Ci wściekli się na córkę i zakazali jej kontaktu z ,,dzieckiem morderców” i ”sierotą o niewiadomym pochodzeniu”. Według nich takie towarzystwo było dla niej nieodpowiednie.

Wówczas nastolatka zbuntowała się. O ile do tej pory starała się zachować chociażby pozory uległości, teraz zupełnie to porzuciła. Postanowiła w końcu być sobą i nie przejmować się innymi.

Od zawsze ciągnęło ją do Działu Ksiąg Zakazanych. Nigdy nie miała jednak tyle odwagi, by sięgnąć do wiedzy jaką skrywał. To bardzo szybko uległo zmianie. Początkowo ukrywała nocne zakradanie się do biblioteki przed przyjaciółmi. Wbrew temu, co myśleli o nich Grichowie byli porządnymi dzieciakami. Sabrine czasami wściekała się i mówiła, że mają nadwrażliwe sumienia i zbyt wielkie poczucie moralne. Jednak posiadali coś jeszcze - ambicje. Pragnęli zgłębiać wiedzę, dlatego kiedy dowiedzieli się o wyprawach do zakazanego działu, natychmiast dołączyli się do przyjaciółki.

Sabrine nie miała skrupułów, by używać zdobytej wiedzy, jednak Leo i Doris nie pozwalali jej krzywdzić niewinnych czarną magią, którą zgłębiali. Gdyby nie oni zło zapewne zakradłoby się w duszę Sabrine i zawładnęło nią całkowicie. To oni stali się jej sercem i sumieniem. Jako jedyni mieli na nią wpływ i potrafili odwieźć od okrutnych planów.

Doris przynosiła z domu czarnomagiczne księgi, które studiowali w, odkrytym na trzecim roku, Pokoju Życzeń. Nauka nie stanowiła dla nich żadnego kłopotu. Chłonęli wiedzę ciągle żądni nowej. Nie dało się nie zauważyć wzrostu mocy i potęgi trójki. Nawet nauczyciele czuli przed nimi respekt. Używali zaklęć na pograniczu białej i czarnej magii. Próby krzywdzenia któregokolwiek z nich kończyły się dla śmiałków tragicznie. Jednak nigdy nie było dowodów na ich winę. Mimo tego wszyscy ich uwielbiali. Szybko też stali się pupilami profesorów.

Jedną z ich charakterystycznych cech stanowiła niezdolność przebaczania. Jeżeli ktoś zranił ich, oni pamiętali o tym bardzo długo. Dlatego już od drugiej klasy zaczęto nazywać ich Niewybaczalnymi. Doris z racji nazwiska okrzyknięto Crucio. Leo posiadał niesamowitą zdolność perswazji, dlatego nazwano go Imperio. Natomiast Sabrine była zabójcza w każdym calu. Piekielnie inteligentna i piękna, a do tego wykazująca predyspozycje do okrucieństwa. Avada doskonale do niej pasowała.

Pseudonimy tak do nich przyrosły, że wszyscy zwracali się do nich jedynie nimi. Początkowo nauczyciele próbowali temu zapobiec, jednak z czasem i oni przejęli owy zwyczaj. Jedynym wyjątkiem był oczywiście Dumbledore.

Rodzice nie potrafili zaakceptować zmian, jakie zaszły w ich córce. Próbowali nawet zabrać ją ze szkoły. Nie mieli jednak do tego podstaw, a Imperio doskonale znał się na prawie czarodziejów. Zagroził Grichom, że złożą skargę do Departamentu Edukacji.

Kiedy skończyła szósty rok nauki i wróciła do domu na wakacje, powitała ją nieoczekiwana wiadomość. Jej rodzice postanowili wydać ją za mąż za syna swoich najlepszych przyjaciół. Ślub miał odbyć się w następne lato, tuż po zakończeniu jej nauki w Hogwarcie.

Zbyli pytania, dlaczego jej starsze rodzeństwo nie miało narzucone, kogo poślubią. Oznajmili, że to postanowione i nie ma odwrotu. Sabrine nie kłóciła się z nimi. Już dawno przestały interesować ją ich plany względem niej. Zajęła się kontynuowaniem studiowania czarnej magii wraz z Imperio i Crucio nieprzejmując się przyszłością.

Z racji tego, że zdali owutemy najlepiej z całej szkole złożono im wiele propozycji dotyczących pracy w Ministerstwie Magii. Grichowie oczywiście od razu wybrali dla swojej córki, według nich, najlepszą opcję – kurs na aurora. Sabrine i tym razem się nie sprzeciwiła. Z utęsknieniem czekała dnia, w którym odzyska wolność.

 Po zakończeniu Hogwartu spełniła prośbę rodziców i spakowała cały swój dobytek. Następnego dnia miało odbyć się jej wesele, a ona przeprowadzić się do domu męża.

Jednak zamiast jej walizki znaleźć się w domu narzeczonego Sabrine, pojawiły się u Painów. Natomiast Sabrine z niewielkim plecakiem, w którym znajdowały się najpotrzebniejsze rzeczy, miast stanąć przed ołtarzem, stanęła na peronie dziesiątym. W południe kościelne dzwony nie oznajmiły zmiany jej statusu cywilnego. W zamian odgłos odjeżdżającego pociągu ogłosił początek podróży w nieznane.

Przez dwa lata Sabrine gościła w domu jedynie kilka dni w roku. Jej rodzice szaleli z wściekłości i każdemu pobytowi w tamtym miejscu towarzyszyły kłótnie. Nikt nie miał pojęcia, gdzie podziewają się Niewybaczalni, kiedy nie było ich w kraju. Sami zainteresowani doskonale zdawali sobie sprawę, że ciągle są poszukiwani. Dumbledore bardzo długo starał się ich wyśledzić, jednak z czasem musiał zając się ważniejszymi sprawami. A konkretnie jedną. Walką z Lordem Voldemortem.

Ludzie zaczęli bać się wymawiać imienia czarnoksiężnika. Nazywali go Tym-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać lub krócej Sam-Wiesz-Kim. Jego ludzie okrzyknęli się Śmierciożercami. Zabijali mugoli, prześladowali mugalaki. Nastały czasy śmierci i cierpienia. W chaosie, który nagle zapanował w czarodziejskim świecie zdawało się, że nikt już nie pamięta o Niewybaczalnych. Nikt prócz pewnego starego dyrektora Hogwartu.

Avada, Imperio i Crucio byli z dala od wojny. Podróżowali po świecie zgłębiając wiedzę.  Zwiedzili miejsca pełne pradawnej magii. Poznawali rytuały, o których pamięć przetrwała jedynie w przekazywanych z ust do ust opowieści starych, amazońskich plemion. Odkrywali starożytne klątwy i uroki, które służyły dawnym Egipcjanom do zabezpieczania grobowców faraonów lub leczenia przeróżnych chorób. Zawędrowali nawet do dalekiej, albańskiej puszczy. Wrócili z tej podróży rok temu o wiele potężniejsi i mądrzejsi.

Dumbledor natychmiast zaproponował im dołączenie do Zakonu Feniksa. W  jego oczach czaiła się niema groźba i przymus. Odmówili. Nie chcieli po raz kolejny znaleźć się pod czujnym okiem dyrektora Hogwartu. Cenili sobie wolność i swobodę. Czarodziej tego nie zrozumiał…

~*~

– Gdzie byłaś?

Odkąd Sabrine zeszła na śniadanie w jadalni panowała napięta atmosfera. Matka mierzyła ją nienawistnym spojrzeniem, ojciec zachowywał się, jakby jego córka była niebezpiecznym stworzeniem. Lisa natomiast nie wiedziała, o co chodzi reszcie rodziny. Siedziała w ciszy nie mogąc doczekać się opuszczenia domu.

 – Miałam kilka rzeczy do zrobienia.

Mina ojca świadczyła o niezadowoleniu z odpowiedzi, jednak postanowił nie drążyć tematu. Przyzwyczaił się do ciągłej nieobecności córki. Odkąd zaczęła naukę w Hogwarcie praktycznie przestał ją widywać. Święta spędzała z tą sierotą w szkole, a w wakacje ciągle wymykała się z domu albo siedziała zamknięta w pokoju.

– Mogłabyś przynajmniej powiedzieć, że cię nie będzie – pani Grich zmierzyła ją ostrym spojrzeniem.

– Jestem dorosła.

Wstała od stołu i, nie zważając na protesty rodziców, wyszła z jadalni. Odechciało jej się jeść. Chciała jak najszybciej znaleźć się daleko stąd.

To twoja rodzina. Nie możesz ich tak traktować – irytujący głosik Crucio ponownie dał o sobie znać.

Oj, zamknij się – warknęła w myślach.

Na całą resztę dnia zamknęła się w pokoju rozmyślając, co też Dumledore zamierzał zrobić. W końcu nie wysyłałby tuzina członków Zakonu Feniksa, żeby odciągnęli potencjalnych szpiegów od właściwego miejsca, gdyby to było nic nieznaczące przedsięwzięcie. Cieszyła się, że misja czekania w ciemności, na deszczu i mrozie przypadła jej. Gdyby nie to, nigdy nie dowiedziałaby się o tym incydencie. Może w takim razie przyłączenie się do Czarnego Pana nie było aż tak głupim pomysłem? W końcu dzięki temu ma dostęp do informacji o poczynaniach tego starego głupca.

~*~

Zegar wybił północ. Dwie dziewczyny i chłopak siedzieli na puchatym dywanie w niewielkim pokoju. Na przeciwko nich wesoło trzaskał ogień w kominku. Nie był to jednak normalny ogień. Ten posiadał specyficzną barwę. Na pierwszy rzut oka wydawał się niebieski, ale im dłużej się w niego wpatrywało, tym bardziej jego kolor przypominał zieleń. Miał też specyficzny kształt, bowiem płomienie nie były zwykłymi językami. Patrząc na nie miało się wrażenie, że to kłębowisko ciągle podrywających się do góry węży. Trzask ognia podobny był do syku tych gadów, a iskry sypiące się z paleniska - tryśnięć jadu.

Sam kominek wykonany był z diamentowych drobinek, w których odbijały się płomienie tworząc niesamowity widok. Feeria barw zalewała pokój i dawała efekt kuli dyskotekowej jednak o wiele cudowniejszy, piękniejszy.

Ściana naprzeciw kominka obklejona została zdjęciami przedstawiającymi różne zakątki świata. Uwieczniały egipskie piramidy, albańską puszcze, miejsca kultu już dawno zapomnianych bogów, dawne tereny majów, inków, amazońskich plemion, Stonehenge, Wieżę Diabła, Salem i wiele innych bardziej lub mniej magicznych miejsc. Jednak kiedy dobrze się wpatrzono, można było dostrzec, że nie są to zdjęcia lecz miniaturowe okienka z widokiem na te cudowne zakątki. Wszystkie one czekały na obejrzenie, zwiedzenie, zbadanie.

Kolejną ścianę zajmowało wmurowane w nią okno. Widok z niego nie pokazywał nieba, a przynajmniej nie w podstawowym znaczeniu tego słowa. Przedstawiał za to obraz kosmosu. Jednak nie takiego którego można zobaczyć na mugolskich zdjęciach satelitarnych bądź w podręcznikach do astronomii i astrologii. Tutaj żadna planeta nie zachowywała swojej naturalnej wielkości ani położenia. Po lewej stronie błyszczał olbrzymi księżyc. Zza niego wychylał się Saturn ze swoim imponującym pierścieniem. Po prawej widniały gwiazdy Wielkiego Wozu i pierwszego znaku zodiaku. W oddali majaczył Neptun tańczący po okręgu z Marsem. Nagle powietrze przecięła kometa, a chwile później spadł deszcz meteorów.

Na wprost tego niecodziennego widoku znajdowały się drzwi ozdobione płaskorzeźbami, rycinami i wszelakimi ornamentami. Przedstawiały walczące tudzież biegnące w galopie jednorożce, płonące bądź też latające w przestworzach feniksy. Pełno też było wijących się lub zabijających wzrokiem swoje ofiary bazyliszków. Wgłębienia połyskiwały złotem. Z tego samego kruszcu stworzono klamki w postaci węży. Za oczy gadom służyły mieniące się w blasku kominka szmaragdy.

Sufit też nie był codzienny. Stanowiły go ułożenie jedna obok drugiej stare i nowe księgi. Uporządkowane zostały kolorystycznie od jasnych z lewej strony do coraz ciemniejszych z prawej.

Jednak trójka młodych, około czternastoletnich, czarodziei nie zwracała uwagi ani na syfit, ani widok za oknem, ani nawet na niesamowite drzwi czy ścianę z okienkami. Ich interesowało to, co leżało na podłodze przed nimi. A była to bardzo stara księga zawierająca pożądaną przez nich wiedzę. Tuż obok na aksamitnej poduszeczce spoczywały trzy medaliony w kształcie podłużnych, równoramiennych trapezów na srebrnych łańcuszkach.

Dziewczyna o włosach koloru pszenicy rozsypała na podłodze kosztowne, niezwykle drobne kamyczki. Następnie rozdzieliła je i posegregowała. Na jedną stronę zgarnęła rubiny, na drugą szmaragdy a na ostatnią diamenty.

Chłopak wodził palcem po kolejnych wersach księgi pochłaniając ich treść. Miał zmarszczone brwi i wyglądał na skupionego.

Druga z dziewczyn siedziała obok ze znudzoną miną. W dłoniach obracała różdżkę, a wzrok utkwiła w magicznym ogniu. Patrząc w niego widział jak płomienne węże walczą ze sobą, szarpią się i zabijają wzajemnie.

Nagle chłopak krzyknął podekscytowany. Porwał swoją różdżkę i wycelował w kamyki lewitując szmaragdy nad jeden z medalionów. Czytając uważnie wers za wersem starożytnego zaklęcia wyobrażał sobie węża ze zwiniętym ogonem i uniesionym wysoko łbem. Starał się całkowicie skupić na czynności i udało mu się. Magia porwała go. Świat zewnętrzny przestał się dla niego liczyć. Słowa zapisane w księdze wypływały z jego ust jak modlitwa. Nie rozumiał ich, ale czuł magię i potęgę, którą kryły.

Z jego różdżki wypłynęły srebrzyste nici łącząc jej koniec z drobnymi klejnotami. W powietrzu zaczął się z nich formować wąż, którego cały czas miał w pamięci. Kiedy był już gotowy, wszystkie jednocześnie spłynęły na medalion wtapiając się w srebro.

Chłopak ciężko dysząc oparł się na ramionach. Oczy błyszczały mu z podniecenia i dumy, ale czaiło się w nich także zmęczenie. Pot spływał mu po skroniach i plecach, a oddech nie chciał uspokoić.

Znudzenie dziewczyny całkowicie wyparowało. Chwyciła za medalion, ale prawie natychmiast odrzuciła go z krzykiem. Parzył jakby dopiero co wyjęto go z ognia.

– Zostaw! To trzeba zanurzyć w eliksirze - zawołała blondwłosa dziewczyna i pomyślała o misce z zimną wodą.

Ta natychmiast zmaterializowała się przed nią. Podało ją przyjaciółce, która od razu włożyła do niej oparzoną dłoń.

– Dzięki.

Po chwili rzuciła na rękę zaklęcia: zmniejszające oparzenia, chłodzące i przeciwbólowe. Mruknęłą, że zaraz wraca z eliksirem i wyszła z magicznego pokoju. Znalazła sie na korytarzu siódmego piętra w Hogwarcie. Odwróciła się, żeby upewnić się, że wrota do Pokoju Życzeń zniknęły. Z przerażeniem stwierdziła, iż nie tylko nie widzi drzwi, ale także nie ma śladu po ścianie. Zamiast niej ujrzała absolutną ciemność. Rozejrzała się cofając. Spodziewała się uderzyć plecami o przeciwległą ścianę, ale ona także przepadła. Mrok otoczył ją ze wszystkich stron. Nie czuła już podłogi pod nogami i miała wrażenie, że unosi się w próżni.

Serce biło jej w piersi jak oszalałe. Momentalnie ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie. Z ciemności wyłoniło się kilkanaście par rąk sięgając po nią.

Zaczęła wrzeszczeć i ten wrzask ją obudził. Usiadła gwałtownie na łóżku łapiąc spazmatycznie powietrze i walcząc o oddech. Pokój zabłysnął oślepiającym światłem. Po chwili zorientowała się, że nadal krzyczy, więc zatkała sobie usta dłonią. Kołysała się w przód i w tył próbując się uspokoić. Ten koszmar stawał się z nocy na noc coraz gorszy. Na początku kończył się po wyjściu z Pokoju Życzeń. Później trwał, aż do ogarnięcia ją całkowicie przez mrok. Teraz doszły do tego wyłaniające się z ciemności ręce.

Podkuliła nogi i objęła je. Nadal kołysała się, ale już o wiele spokojniej. Łatwiej było jej oddychać i nie musiała już zatykać ust, by nie wrzeszczeć.

Wiedziała jednak, że jest za wcześnie na ponowne oddanie się w objęcia Morfeusza. Serce obijało się jej o żebra, a oddech nadal był niespokojny. Wątpiła czy udałoby się jej ponownie usnąć.

Resztę nocy spędziła w tej niewygodnej pozycji wpatrzona w cienie malujące się na ścianie.

~*~

Wybiegła przed dom i w kilku krokach przemierzyła podwórko. Ruch uliczny sprowadzał się do jednego, zagubionego samochodu wlekącego się niemiłosiernie. Większość mieszkańców Humtiere Place stanowili czarodzieje, więc auta znajdowały się na podjazdach nielicznych domów. Dzięki małej liczbie mieszkańców mugolskiego pochodzenia ulica zyskała miano opustoszałej. W końcu czarodzieje nie trudzili się chodzeniem po chodnikach. Za pomocą proszku Fiuu przemieszczali się bez wychodzenia z domu, a teleportacja umożliwiała im znikanie z własnych podjazdów.

Rozejrzała się. Nigdzie nie zauważyła żadnego mugola, więc z cichym trzaskiem zniknęła. Wylądowała na tyłach zatęchłego baru.

Ciągłe ukrywanie się zaczynało działać jej na nerwy. Nie przywykła do życia wśród niemagicznych ludzi. W Hogwarcie mogła używać czarów do woli, a w czasie podróży unikali miejsc niezwiązanych z magią. Powoli docierało do niej, dlaczego śmierciożercy są tak bardzo rozgoryczeni sytuacją. Czarodzieje byli zmuszeni do ukrywani się po kątach, podczas gdy mugole żyli sobie jak pączki w maśle.

Gdy tylko znalazła się w wybranym przez siebie miejscu jej nozdrza zaatakował odór rozkładu. Mieszał się ze smrodem uryny, brudu i krwi. W ułamku sekundy zebrało się jej na wymioty. Wszędzie walały się śmieci, stały kontenery z odpadkami, a kawałek dalej leżały pudła i poszarpane, brudne szmaty. Zapewne było to ,,mieszkanie” bezdomnego mugola. Śmierdziało z niego nawet bardziej niż ze śmietników.

Cichy trzask za plecami wzbudził jej czujność. Różdżka natychmiast zmaterializował się w jej dłoni. Zerknęła przez ramię i zmrużyła oczy. Z mroku wyłoniła się sylwetka zakapturzonej postaci. Ubrany był w stój typowy dla śmierciożerców. Czarne szaty, peleryna tego samego koloru oraz srebrna maska, zapewniająca mu anonimowość przypisane były jedynie sługom Czarnego Pana.

W ręku, jakby od niechcenia, trzymał różdżkę. Bawił się nią leniwie, jakby była mu zupełnie zbyteczna. Z otworów na oczy patrzyła na nią para czarnych, bystrych tęczówek. Nie widziała jego ust, ale była pewna, że są wykrzywione w ironicznym uśmiechu.

– Witaj, Dorianie.