wtorek, 9 sierpnia 2016

Rozdział 7





Błękitny promień przeciął powietrze i uderzył w wyczarowaną w ostatniej chwili tarczę Sabrine. Ochrona czarownicy okazała się jednak zbyt słaba, by wytrzymać atak i chwilę później rozpłynęła się w powietrzu. Na szczęście klątwa również nie była zbyt silna i zdołała jedynie przewrócić kobietę na ziemię.
Sabrine prawie natychmiast stanęła na nogi, wymijając jednocześnie dwa następne pociski, tym razem zielone, i sama zaatakowała. Jej klątwa owinęła się wokół nóg przeciwnika niczym wąż, który błyskawicznie popełznął w górę i unieruchomił całkowicie swoją ofiarę. Wszystko trwało mniej niż dziesięć sekund.
– Wygrałam! – wrzasnęła radośnie.
Szeroki uśmiech spełzł jej jedna z ust tak szybko, jak się pojawił. Zaklęcie oplecione wokół Doriana zajarzyło się złotą poświatą i nagle eksplodowało. Siła wybuchu odrzuciła Sabrine prosto na rosnącą nieopodal brzozę. Twarde odrostki na pniu wbiły się jej boleśnie plecy, wywołując cichy syk bólu. Z zaciśniętymi oczami zwaliła się na ziemię, uderzając w nią kolanami i zdzierając sobie z nich skórę.
– Polemizowałbym. – Do uszu skulonej pod drzewem dziewczyny dobiegł szyderczy śmiech mężczyzny. – Obecnie z łatwością mógłbym cię zabić.
Sabrine uniosła głowę i popatrzyła na niego z niemą wściekłością. Gdyby Dorian nie był jej przyjacielem, a ona miała w ręku różdżkę – już by nie żył. Na szczęście mężczyzny bardzo go lubiła i ceniła. No i nie miała różdżki, gdyż zostawiła ją w pelerynie.
Mężczyzna podał jej rękę, by pomóc jej wstać, ale zlekceważyła ją. Zawsze starała się być twarda i nie okazywać słabości nawet w towarzystwie przyjaciół. Życie nauczyło ją, by nie okazywać uczuć. Nie umiała jednak powstrzymać grymasu bólu, kiedy się prostowała.
– Boli? – troska w głosie Doriana lekko ją zdenerwowała. Nienawidziła jej tak samo jak słabości.
– Nie – skłamała.
Znajdowali się na leśnej polanie, gdzieś na południu Anglii. Nie znała dokładnego położenia tego miejsca, ale Bright zapewnił ją, że jest bezpieczne, a ona mu wierzyła. I nie tylko ona.Mężczyzna miał w sobie coś, co sprawiało, że ludzie ufali mu bezgranicznie. Nigdy też nie dał nikomu powodu do zwątpienia w jego szczerość i lojalność, co też miało olbrzymie znaczenie.
– Może skończymy na dziś? – zapytał, masując zbolałe ramię. Kwadrans temu uderzyło w nie dość silne zaklęcie, z pewnością pozostawiając po sobie pamiątkę w kolorze dorodnej śliwki.
– Już? – jęknęła z niezadowoleniem.
– Jestem głodny – oznajmił z nutką pretensji w głosie. Już kilka razy posługiwał się tym argumentem, by zakończyć ich trening, ale, jak dotąd, ciągle był ignorowany.
Sabrine po raz kolejny przewróciła oczami. Zrobiła przy tym minę naburmuszonego dziecka, któremu mama zabrała nową zabawkę. Dorian z trudem stłumił śmiech. Brakowało tylko żeby tupnęła nogą.
– To chodźmy coś zjeść i wróćmy poćwiczyć – zaproponowała z przymilnym uśmiechem.
Dorian westchnął. Od dwóch dni spotykali się w tym miejscu, by ćwiczyć magię bezróżdżkową, przez co na jego ciele nie było ani jednego wolnego od siniaków i bólu miejsca. Co prawda ze zdziwieniem odkrył, że w tej dziedzinie czarów jest od Avady dużo lepszy, co niezwykle przyjemnie połechtało jego próżność. Górować w czymś nad tak potężną czarownicą stanowił nie lada sukces.
– Nie ma przypadkiem zebrania śmierciożerców, na którym masz być?
Sabrine jęknęła, co skwitował szerokim uśmiechem. Schylił się po rzucone między wystające korzenie dębu peleryny i podał jej jedną. Podziękowała kapryśnym uśmiechem i złapała go za ramię. Gdy tylko przeteleportowali się do pobliskiego miasteczka, od razu skierowali swoje kroki do ulubionej knajpki.
– Jestem ciekaw, dlaczego Czarny Pan kazał ci przyjść. Nowi raczej nie dostępują tego… zaszczytu.
- Nie wiem. Bardziej dziwi mnie fakt, że dostałam Znak.
Dorian zatrzymał się gwałtownie. Idąca za nim para nastolatków wpadła mu na plecy, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Także przekleństwa i wyzwiska młodzieży spłynęły po nim jak woda po kaczce. Wpatrywał się w Avadę szeroko otwartymi oczami i z lekko rozchylonymi ustami.
– Naznaczył cię?
Przytaknęła. Była jedyną osobą spośród wszystkich mających torturować swych bliskich kandydatów na śmierciożerców, która otrzymała Mroczny Znak. Oczywiście pozostali o tym nie wiedzieli. Po zebraniu Czarny Pan zatrzymał ją i kazał wyciągnąć lewą rękę. Zrobiła to, a on wyczarował na jej przedramieniu czaszkę z rozwartą szczęką, z której wypełzał wąż. Potem bez słowa odszedł, pozostawiając ją sam na sam ze zdziwieniem, jakie wywołał u niej tym czynem. Przywilej noszenia znaku przysługiwał bowiem jedynie zaufanym sługom Lorda Voldemorta, a więc Sabrine, jako nowa, nie powinna go mieć.
– Tak.
Dorian zamrugał kilkukrotnie i mimowolnie popatrzył na jej lewą ręką, która teraz była zakryta rękawem czarnej peleryny. Chwilę później wziął się w garść i wznowił marsz, cały czas kątem oka obserwując towarzyszkę. Przez chwilę szli w milczeniu, pogrążeni we własnych myślach. Mężczyzna coraz bardziej obawiał się o swoją przyjaciółkę. Był pewien, że Czarny Pan ma dla niej jakieś ważne zadanie, ale nie sądził, że uczyni z niej wysoko postawionego śmierciożercę. W końcu sam mówił, że szuka kogoś, kto nim nie jest.
– Nie zauważyłem go.
– Zaklęcie maskujące.
Zmarszczył brwi, a na jego czole pojawiły się dwie pionowe kreski, nadając mu nieco groźny wygląd.
– Zaklęcia maskujące nie działają…
– Zasadniczo nie przerwała mu z figlarnym uśmieszkiem.
Dorian uniósł pytająco brew, przepuszczając ją i inną wchodzącą do knajpki kobietę w drzwiach. Na ten gest Sabrine skrzywiła się nieznacznie, co czujne oko mężczyzny natychmiast wychwyciło. Zawsze to robiła, kiedy ktoś zachowywał się przy niej jak dżentelmen. Nie należała do kobiet, które lubiły odsuwanie im krzesła, brania czy podawania płaszcza albo otwierania przed nimi drzwi. Pod tym względem była niezaprzeczalną feministką. Nie zmieniało to faktu, że Imperio i Dorian uwielbiali jej usługiwać i patrzyć jak marszczy się na to z niezadowoleniem. Wyglądała w takich momentach naprawdę zabawnie.
Na wspomnienie Leo zrobiło się czarodziejowi smutno. Lubił wszystkich Niewybaczalnych i mimo że nie nazwałby się ich najlepszym przyjacielem, to zapewne był bliżej nich niż, nie licząc państwa Pain i ich syna, ktokolwiek inny.
Zostawił Sabrine przy stoliku, który zwykle zajmowali i poszedł zamówić obiad. Czekając w kolejce przypatrywał się dziewczynie, zajętej wyglądaniem przez okno na przejeżdżające samochody. Zastanawiał się, dlaczego przystąpiła do śmierciożerców. Kiedy zasugerował Czarnemu Panu Niewybaczalnych jako tych, których szukał, był pewien, że się nie zgodzą. Dlatego początkowo nie zdradził ich tożsamości. Wtedy też jeszcze nie wiedział o śmierci dwójki z nich. Przez dwa miesiące wypełniał misję dla Voldemorta i nie miał dostępu do magicznych mediów. Rewelacja Averego mocno nim wstrząsnęła, jednak nie dał po sobie tego poznać. Po spotkaniu natychmiast udał się do Avady, żeby potwierdzić prawdziwość wiadomości o zabójstwie Crucio i Imperio.
Kiedy szok minął, opowiedział jej o spotkaniu. Na początku wydawała się być lekko zdziwiona, może zaniepokojona, ale później dostrzegł w jej oczach błysk, który pojawiał się zawsze, gdy wpadała na jakiś pomysł. Kazała mu dać Voldemortowi namiar na siebie, co zrobił zaraz następnego dnia.
Wrócił do Sabrine z tacą. Usłużnie postawił przed nią talerz ze spaghetti, szklankę soku i sztućce. W duchu cieszył się jak małe dziecko, widząc jej niezadowoloną minę. Nic jednak nie powiedziała na temat jego dżentelmeńskich zapędów.
– Musimy się pośpieszyć. Zebranie jest za pół godziny. Nie chcę znowu oberwać za spóźnienie.
– Znowu? – Dorian rzucił jej szybkie spojrzenie znad swojego talerza.
– Raz spóźniłam się na zbiórkę przed akcją. Mama prawiła mi kazanie o moralności i świetności Zakonu. Że też jej się nie znudzi…
Pokręcił z niedowierzaniem głową. Zaczynał zastanawiać się, czy dziewczyna ma instynkt samozachowawczy, bo w jej przypadku odwaga była niezaprzeczalnym synonimem głupoty. Nie wróżył jej świetlanej przyszłości w szeregach Voldemorta, jeśli nie zmieni swojego zachowania.
– Co taki cichy się zrobiłeś? – spytała Sabrine, z trudem przełykając ogromną porcję makaronu.
– Myślę.
– O, to jakaś nowość.
 Po tobie spodziewałbym się bardziej oryginalnej riposty – zaśmiał się.
Uśmiechnęła się lekko, powoli jedząc posiłek. Gryząc porcję makaronu, rozejrzała się po gustownie urządzonej knajpce. Dominowały w niej ciepłe kolory, głównie różne odcienie brązu i pomarańczy. Gdzieniegdzie znajdowały się również czerwone dodatki. Z głośników zamontowanych przy suficie płynęła spokojna, ale wesoła muzyka. Kelnerki ubrane w białe podkoszulki i pomarańczowe spódniczki w szerokim uśmiechu pokazywały zęby. Sabrine lubiła je, mimo że były mugolami, ponieważ zawsze służyły pomocą, były miłe i nie robiły problemu, kiedy klient zbyt długo zastanawiał się nad zamówieniem.
– Ziemia do Avady. – Zamrugała, ujrzawszy białą serwetkę latającą jej przed nosem. – Teraz ty milczysz. – Wyszczerzył się do niej, a w jego policzkach pojawiły się dwa, głębokie dołeczki.
– A ty używasz oklepanych tekstów – zaśmiała się. – Podziwiałam otoczenie. Mówiłeś coś?
– Pytałem, czym zakryłaś Znak.
– Corpensortia – mruknęła cicho, żeby tylko Dorian usłyszał.
Skrzywił się. Znał to zaklęcie. Doskonale pamiętał dzień, w którym Niewybaczalni zaprezentowali mu je, pękając z dumy. Wymyślenie go zajęło im ponad pół roku. Tylko dzięki uporowi Imperio zdołali je dokończyć. Dziewczyny już po miesiącu miały dość eksperymentów i znudziły się klątwą. Jednak ciężka praca opłaciła się. Zaklęcie nie było typowym urokiem maskującym, mimo że pierwotnie miało pełnić taką funkcję. Polegało raczej na wtopieniu czegoś w skórę, czemu towarzyszył niemiłosierny ból. Pozwolił to na sobie przetestować jeden jedyny raz, głównie z ciekawości, i nigdy więcej nie zamierzał powtórzyć tego błędu.
– Zbiera się na deszcz – zauważyła Sabrine. – Powinniśmy iść. Wolę być szybciej tam, niż zmoknąć.
– Mi się nie spieszy. Nie lubię tamtego miejsca.
Dom Voldemorta od zawsze stanowił znienawidzone miejsce spotkań śmierciożerców. To tam najczęściej znosili na swojej skórze gniew Czarnego Pana. Dlatego właśnie wszystkim kojarzyło się z torturami, bólem i śmiercią. Jedynie Bellatriks uwielbiała tam przebywać. Owa kobieta, przez wielu uważana za szaloną i niepoczytalną, była jednym z głównych źródłem cierpienia na dworze Lorda Voldemorta.
– Mimo to chodźmy już. – Sabrine dyskretnie kiwnęła głową w stronę sąsiedniego stolika, który właśnie zajmowała młoda para.
Dorian przeciągnął się, niby przypadkiem, zerkając we wskazaną stronę. Jego oczom ukazał się mężczyzna w okularach i rozczochranych włosach odsuwający  krzesło kobiecie z rudymi lokami. Ta ostatnia obróciła głowę i Dorian zauważył zielone tęczówki tak podobne do tych Avady.  Potterowie.
– Zbieramy się – zarządził.
Czym prędzej opuścili knajpę. Mężczyzna z niepokojem obserwował zaciśnięte pięści i szczękę przyjaciółki. Sabrine była zdenerwowana i na skraju wybuchu. Widok jakichkolwiek członków Zakonu Feniksa wywoływał u niej mordercze zapędy, a ostatnie czego by chciał to, by dziewczyna rzuciła się na nich w lokalu wypełnionym mugolami.
Niebo było zasnute szarymi chmurami i lada chwila miał spaść deszcz. Wiał też chłodny, porywisty wiatr, który rozwiewał czarne loki Avady, co dodatkowo ją irytowało. Zarzuciła na głowę kaptur, ale na niewiele się to zdało, bo kolejny podmuch pozbawił ją okrycia głowy. Fuknęła zdenerwowała i pospieszyła towarzysza. Chciała już jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Upewniwszy się, że nikt ich nie widzi, złapali się za ręce i teleportowali.
Znaleźli się przed okazałym dworem zbudowanym z brązowej cegły. Wiodła do niego szeroka ścieżka wysypana jasnymi kamykami, na której właśnie stali. Dzięki Mrocznemu Znakowi na przedramionach mogli teleportować się prosto na teren posiadłości. Inni musieli pokonywać spory odcinek drogi przez las.
Ruszyli w stronę ciężkich wrót broniących dostępu do domostwa. Po obu stronach drogi znajdowały się ogrody wyznaczone niskimi żywopłotami. W obydwu rosły pięknie przycięte, na kształt różnych magicznych stworzeń, krzewy oraz  pachnące kwiaty, wśród których można było znaleźć również egzotyczne gatunki. Na tych drugich siadały różnobarwne motyle oraz niewielkie ptaszki. Po środku ogrodu znajdującego się po lewej stronie stał wykonany z brązu pomnik Salazara Slytherina, zaś w drugim centralne miejsce zajmowała trzypiętrowa fontanna. Zarówno podest, na którym stała podobizna jednego z założycieli Hogwartu jak i stópka wodotrysku oplatały pnącza krzewu czarnej róży.
Za każdym razem, idąc tą drogą i przyglądając się owym ogrodom, zastanawiała się, czy to Czarny Pan przywiązywał tak dużą wagę do estetyki, czy też na posiadłość któryś z poprzednich właścicieli nałożył zaklęcia utrzymujące ją w takim stanie. Przychylała się raczej ku tej drugiej opcji. Lord Voldemort doglądający kwiatów albo podcinający drzewka był po prostu śmiesznym wyobrażeniem.
Podeszli do drzwi, na których znajdowała się potężnych rozmiarów płaskorzeźba z herbem Slytherina. Tym samym, które znajdowało się w godle Hogwartu. Zastukali trzykrotnie i odsunęli się. Oko wyrzeźbionego węża zamrugało i pojawiła się w nim niebieska tęczówka. Otaksowała ich i zniknęła, a wrota otworzyły się. Weszli do środka, ignorując odzianego w pokrowiec od poduszki, błękitnookiego skrzata. Natychmiast do ich uszu dotarł odgłos głośnej rozmowy.
– Nie obchodzi mnie, co robiłaś poza Hogwartem w środku nocy. - Zimny, syczący głos z pewnością należał do Lorda Voldemorta. - Obchodzi mnie za to, że po raz kolejny złamałaś mój rozkaz, brudna szlamo.
Przeszli bezgłośnie przez niewielki korytarz w kierunku okazałego holu. Po środku pomieszczenia stał wściekły Voldemort i kuląca się u jego stóp postać młodej, czarnowłosej dziewczyny.
Brudna szlamo?
Popatrzyli na siebie zdziwieni. Oboje jednocześnie pomyśleli to samo pytanie.
Co szlama robi w domu Czarnego Pana?
Sabrine w skulonej postaci rozpoznała dziewczynę, której pomogła w Hosmeade i która wstawiła się za nią u Voldemorta, kiedy ten próbował zabić ją w lochu. Natychmiast zdała sobie sprawę, że nie jest to przypadkowa ofiara Czarnego Pana ale mieszkanka okazałego dworu. Zastanawiające było, że Lord Voldemort toleruje obecność w swoim domu kogokolwiek, kto nie miał w sobie nawet jednej kropli krwi czarodziejów.
– Ja tylko…
Crucio!
Dorian chciał wycofać się w głąb korytarza i poczekać, aż Voldemort skończy z dziewczyną, ale w głowie Avady po raz kolejny odezwał się irytujący głos Crucio, nie pozwalając zrobić jej tego samego.
Pomóż jej!
Ku przerażeniu towarzysza wkroczyła do holu. Czarny Pan zdawał się jej nie zauważyć, jednak były to tylko pozory. Doskonale zdawał sobie sprawę z obecności obojga, odkąd stanęli nieopodal wejścia, skryci w cieniu. Był wściekły, bo prawdopodobnie słyszeli, jak wyzwał dziewczynę od szlam. Nie chciał, żeby jego słudzy wiedzieli, że gości kogoś tak plugawego w swoim domu.
Wyładował swoją złość na dziewczynie leżącej na podłodze, rzucając na nią kolejną klątwę. Sabrine już miał kazać mu przestać, kiedy przed oczami stanął jej obraz zabitej przez niego sąsiadki, która nie zdążyła pomścić męża i córki. Strach do czarnoksiężnika wrócił ze zdwojoną siłą i sprawił, że dziewczyna miała ochotę rozpłynąć się w powietrzu. Nie mogła dać mu pretekstu do zamordowania siebie. Najpierw musiała pomścić przyjaciół. Strach przed tym, że nie uda jej się tego zrobić, paraliżował ją. Z łatwością zignorowała irytujący głosik i dumę. Pokłoniła się z całym szacunkiem, na który było ją stać.
Panie – powiedziała do swoich butów.
Dorian szybko poszedł w jej ślady. Wrzaski torturowanej ucichły.
– Nikomu ani słowa o jej statusie krwi – warknął.
Przez chwilę zastanawiał się nad wymazaniem im tego wydarzenia z pamięci, ale zrezygnował z tego. Dorian posiadał wiele cennych informacji, a Obliviate mogłoby uszkodzić wspomnienie o nich. Zaklęcie miało bardzo niepożądane skutki uboczne, a oboje byli mu potrzebni ze zdrowymi zmysłami. Szczególnie, że ich umysły były silne i za pewne walczyliby z działaniem uroku, powodując jeszcze więcej szkód.
Jak sobie życzysz odpowiedziała posłusznie Sabrine, po chwili dodając “panie”.
Nienawidziła się za strach, który przed nim czuła. Nienawidziła jego za to, że go w niej wywoływał. Ale przede wszystkim nienawidziła Dumbledore’a, bo to on pośrednio doprowadził do tego, kim się stała i komu służyła. Nigdy nie przypuszczała, że będzie musiała, w obawie o swoje życie, zginać przed kimś kark.
Voldemort jeszcze chwilę bawił się dziewczyną. Kuliła się, wiła i wrzeszczała pod jego klątwami, ale on zdawał się być na to zupełnie obojętny. W przeciwieństwie do Czarnego Pana Dorian nie mógł patrzeć na cierpienie torturowanej i odwrócił wzrok. Z całych sił pragnął znaleźć się gdzie indziej, byle dalej od bólu i wrzasku dziewczyny. Mimo kilka lat służby w szeregach Voldemorta nie mógł przyzwyczaić się do  takich widoków.
Sabrine natomiast nie poruszał widok cierpiącej nastolatki. Przerażała ją jednak świadomość, że jeszcze nie raz znajdzie się na jej miejscu i być może skończy gorzej niż ona. Voldemort nie miał litości, karał za najmniejszy błąd. Dla niego nie było ludzi niezastąpionych. Nie zawahałby się zabić nikogo, nawet swojego najwierniejszego sługę, a co dopiero ją.
Czarny Pan kątem oka obserwował swoje sługi. Reakcja Doriana była mu od dawna znana. Mimo maski obojętności, tak naprawdę był zbyt wrażliwy, by móc patrzeć na cierpienie jego ofiar. Bardziej więc ciekawiła Voldemorta reakcja Sabrine. Fascynowało go, że przez cały czas nie spuszczała wzroku z torturowanej szlamy. Patrzyła na nią jednak bardzo dziwnie. Jej spojrzenie było puste, pozbawione wszelkiego wyrazu. Jakby się nad czymś głęboko zastanawiała. Kolejny raz Czarny Pan musiał pogodzić się z tym, że nie potrafi zrozumieć tej dziewczyny, a jedyne, całkowicie pasujące do niej określenie, to „dziwna”.
Voldemort cofnął zaklęcie i bez słowa opuścił pomieszczenie, nakazując im iść za sobą. W akompaniamencie szlochu i jęków dziewczyny poprowadził ich w głąb jednego z ciemnych korytarzy, jakich pełno w jego domu. Patrząc na ściany, Sabrine przechodził po plecach nieprzyjemny dreszcz. Wisiały na nich obrazy zawierające przeróżne treści, od niewinnych portretów zaczynając, przez wizerunki obrzydliwych, czarnomagicznych stworzeń, na straszliwych scenach tortur kończąc. Przy niektórych z tych ostatnich Sabrine robiło się niedobrze. Nie pomagało też to, że obrazy się ruszały i niekiedy doskonale widziała, jak w zwolnionym tempie postępują skutki którejś z parszywych klątw. Na szczęście ktoś miał w sobie tyle empatii, a może zrobił to ze względów praktycznych, bo nie podobały mu się hałasy, by rzucić na nie zaklęcie wyciszające i nie było słychać wrzasku ofiar czy szyderczego śmiechu oprawców. Chociaż nie trudno było sobie je wyobrazić.
Pomiędzy obrazami znajdowały się zabytkowe, zdobione przeróżnymi ornamentami, złote kinkiety palące się jasnozielonym, magicznym światłem, przez co korytarz skąpany w ich blasku wyglądał bardziej jak jaskinia niż część budynku. Dla pełnego efektu brakowało tylko skapującej ze stalaktytów wody, kolumn ze stalagnatów i wystających w każdym niepowołanym miejscu stalagmitów. Na dodatek w tej części domostwa panował okropny chłód, bo magiczne płomienie nie dawały ciepła.
Niespodziewanie Sabrine pomyślała, że wnętrze domu, w odróżnieniu od jego frontu, doskonale pasowało do Voldemorta. Było tak samo nieprzyjemne, oziębłe i znienawidzone przez nią. W duchu przyznała się do tego, iż wywoływało u niej podobny strach jak jego właściciel. Miała ochotę czym prędzej stamtąd uciec.
Ich kroki odbijały się na zimnej, marmurowej posadce. Voldemort stanął gwałtownie i Sabrine omal na niego nie wpadła. Na szczęście Dorian w porę złapał ją za szaty i pociągnął w tył. Rzuciła mu pełen wdzięczności uśmiech.
Co tu robisz? Nie przydzieliłem ci przypadkiem zadania do wykonania?
Dziewczyna wzdrygnęła się na dźwięk jego zimnego, lekko syczącego głosu, który w takim miejscu jak to, przerażaj jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Poczuła paraliżujący strach, myśląc, że słowa skierowane są do niej. Dopiero pokorny, pełen uległości głos uspokoił ją. Z całą pewnością należał do Bellatriks Lastrange i to ta wiedźma była adresatką wypowiedzi.
Już prawie jest wykonane, mój panie. Zza szerokich pleców Czarnego Pana Sabrine nie widziała jego najwierniejszej sługi, ale założyłaby się o wszystko, że jest zgięta w pokłonie. Została jedynie ostatnie, drobna część, jednak musi poczekać do wieczora. Pomyślałam więc, że lepszy będzie ze mnie pożytek tutaj.
Sabrine korzystając z okazji, że nikt jej nie widzi, przewróciła oczami. Bella denerwowała ją swoją służalczością i gorliwością. Zastanawiała się nawet, czy ona w ogóle ma szacunek do samej siebie, czy też porzuciła go na rzecz służby Czarnemu Panu.
Postawa godna pochwały, Bello powiedział Voldemort, na co kobieta rozpromieniła się. Czekajcie tu rozkazał i zostawił ich.
Uśmiech, który na ustach wiedzmy wywołał widok Czarnego Pana, zniknął, kiedy w końcu dostrzegła Sabrine i Doriana. Obrzuciła ich pogardliwym wzrokiem i skrzywiła wargi z niesmakiem.
A wy tu czego? Nie należycie do Wewnętrznego Kręgu.
Dorian chciał coś odpowiedzieć, ale Sabrine go uprzedziła.
Nie twój interes, Lestrange. Nic ci do rozkazów Czarnego Pana.
Wspomniana skrzywiła się z niezadowoleniem. Sabrine trafiła w czuły punkt. Wiedźma chciała mieć wpływ na jego decyzje i polecenia. Chciała uczestniczyć w jego dziele nie jako sługa, ale jako równa z nim. Jako jego partnerka. Ta krótka i pozornie zwykła uwaga Grich boleśnie przypomniała jej, że jej marzenia nigdy się nie spełnią, bo Czarny Pan zawsze wszystkich traktował jak poddanych, nigdy jako równych sobie.
 Bellatriks poczuła przeszywający smutek, który perfekcyjnie zakryła wściekłością i nienawiścią.
Radzę ci grzeczniej się do mnie zwracać. Jestem…
Nikogo nie obchodzi, kim jesteś ani za kogo się uważasz. Korytarzem szedł ku nim Luciusz Malfoy wraz z narzeczoną. Blondynka wydawała się lekko przerażona, nie mniej nie straciła nawet na jotę swej elegancji i dostojeństwa. Sabrine zastanawiała się, jak można iść tak prosto i dumnie i się nie przewrócić.
Ballatriks obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem i zadarła głowę do góry.
Należy mi się szacunek. Jestem uczennicą pana i jego najwiern…
Powiedziałem, że nikogo to nie interesuje.
Ponownie rozległy się kroki i tym razem swoją obecnością zaszczycił ich Rookwood. Skinął pozostałym na przywitanie, nieco dłużej zatrzymując się na Avadzie. Dziewczyna z zadowoleniem patrzyła, jak w jego oczach pojawia się strach. Nadal pamiętał akcję zwerbowania urzędnika, w której Sabrine dała popis swoich zdolności. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem. To, że w końcu ktoś bał się jej a nie na odwrót, było miłą odmianą. Szczególnie w takim miejscu.
Pomiędzy zebranymi panowało milczenie, w którym Sabrine i Bellatriks obrzucały się wrogimi spojrzeniami. Ciszę przerwało dopiero echo kroków, nadchodzących śmierciożerców. Kolejnymi przybyszami okazali się Rudolf i Rebastian Lastrange. Ten pierwszy podszedł do żony i stanął koło niej. Ona zdawała się tego nie widzieć i całkowicie ignorowała jego obecność u swego boku. Brat mężczyzny obrzucił ją karcącym wzrokiem, co również zlekceważyła.
Korytarz powoli napełniał się ludźmi, żaden jednak nie odezwał się. Panująca cisza była ponura i ciążyła zebranym, a atmosferę można by kroić nożem. Sabrine przypuszczała, że wina spoczywała na strachu, którzy wszyscy czuli do nieobecnego na razie czarnoksiężnika i jego posiadłości. Każdy starał się zamaskować to jak mógł najlepiej - najczęściej wrogością.
Gdzieś w oddali zegar wybił południe i drzwi na końcu korytarza, których Avada wcześniej nie zauważyła, rozwarły się na oścież. Bellatriks natychmiast przekroczyła próg z dumnie uniesioną głową, jakby była kimś ważniejszym od reszty zebranych śmierciożerców. Nikt prócz Avady nie zwrócił na to uwagi. Zdążyli się przyzwyczaić do takiego zachowania Lastrange.
Sala była średniej wielkości. Centralne miejsce zajmował długi, czarny stół, po obu stronach którego stały rzędy krzeseł z wysokimi oparciami. U jego szczytu stało większe, bardziej ozdobne i przywodzące na myśl tron. Miejsce po jego prawej stronie zajęła Bellatriks. Oprócz tego w pomieszczeniu znajdował się kryształowy żyrandol dający takie samo magiczne światło co kinkiety w korytarzu.
Wszyscy zajęli swoje stałe miejsca, jedynie Dorian i Sabrine nadal stali. Dziewczyna czuła się głupio, kiedy wszyscy bez skrępowania popatrzyli na nich. W odróżnieniu od Doriana, który założył maskę obojętności, ona zdecydowała się na krótkie warknięcie.
Czego się gapicie? Nie macie lepszych zajęć?
Wyobraź sobie, że chwilowo nie – odwarknął, dotąd nieprzedstawiony Sabrine, mężczyzna.
Zanim dziewczyna zdążyła się odszczekać, przez nadal otwarte drzwi, wszedł Lord Voldemort. Wszyscy siedzący poderwali się i skłonili. Czarnoksiężnik zignorował ich i zajął miejsce u szczytu stołu. Skinął ręką i reszta również usiadła. Następnie zwrócił się do stojących.
Pewnie zastanawiacie się, czemu zaprosiłem was na zebranie Wewnętrznego Kręgu.
Skinęli głowami. Sabrine spuściła wzrok, kiedy jego oczy napotkały jej. Bała się, że Voldemort dostrzeże w nich nienawiść i obrzydzenie, jakie do niego czuła. I strach. Nie chciała, żeby widział, jak bardzo się go boi. Z każdym spotkaniem z nim przerażenie wzmagało się. Coraz łatwiej przychodziło jej przeciwstawienie się wrodzonej dumie i ulegać czarnoksiężnikowi. Ściśnięty żołądek i ucisk w gardle również nie wspierały odwagi.
Otóż od dziś wy również do niego należycie.
Wszyscy otworzyli oczy ze zdziwienia, a Bellatriks wymsknęło się krótki “Ale, panie”, nim zimne spojrzenie Voldemorta ją uciszyło.
Negujesz moje decyzje, Bello? syknął gniewnie, a wspomniana skuliła się na swoim krześle.
Nie, panie. Nie śmiałabym. Jesteś przecież nieomylny.
Voldemort nie skomentował. Obrócił powoli różdżkę w dłoni i ułamek sekundy później rzucił w jej stronę cruciatusa i pomieszczenie wypełniły żałosne wrzaski torturowanej.  Pozostali, widząc to, mimowolnie odsunęli się od niego o kilka milimetrów.
Serce Sabrine zatrzepotało z przerażenia. Nim zorientowała się, co robi, cofnęła się o krok i otworzyła usta w niemym okrzyku. Po chwili opamiętała się, ale było już za późno. Czarny Pan dostrzegł jej reakcje i uśmiechnął się z zadowoleniem.
Przeraża cię zaklęcie torturujące? zwrócił się do niej.
Poczuła jak niewidzialne, lodowate palce strachu zaciskają się na jej gardle i pozbawiają zdolności do mowy. Miała ochotę strzelić w siebie którymś z parszywszych zaklęć za ten pokaz słabości. Za nic w świecie nie mogła pojąć, dlaczego przeraził ją widok torturowanej kobiety, do której czuła jedynie wstręt. Przecież zaledwie kwadrans temu patrzyła na zwijającą się z bólu dziewczynę, nazwaną szlamą.
Nagle jednak pojęła różnicę. Tu nie chodziło o same tortury. Wchodząc do domu Voldemorta często słyszała wrzaski i jęki. Była do tego przyzwyczajona. Mogła bez problemu patrzeć na obcą, praktycznie nic nie znaczącą ofiarę, Czarnego Pana. Jednak tak nagle użycie zaklęcia cruciatus i to wobec Bellatriks, ponownie dobitnie uświadomiło jej, że nikt nie jest bezpieczny w pobliżu Voldemorta. Nawet jego najwierniejszy i najzdolniejszy śmierciożerca oraz uczeń.
Zorientowała się, że łapie powietrze zbyt szybko, więc ogromnym wysiłkiem woli uspokoiła oddech.
Tylko spokojnie powtarzała sobie w duchu, chociaż nie na wiele to się zdało. Nic ci nie zrobi okłamywała samą siebie.
Nie wydusiła trochę zbyt głośno i piskliwie. Ja… popatrzyła mu w oczy i to był olbrzymi błąd.
W jednej chwili opuściły ją resztki odwagi. Zrealizował się kolejny punkt z tych znajdujących się w planie zemsty na Dumbledorze. Została członkinią Wewnętrznego Kręgu i to bez większego wysiłku oraz w krótkim czasie od przystąpienia do grona śmierciożerców. Była przekonana, że zajmie jej to miesiące, może lata, ale nie kilka tygodni. Mimo to jedyne, czego chciała, to nigdy nie wejść do tego pokoju.
Co ty?
Właśnie. Co ja?
Nie lubię krzyku… ofiar wyjąkała, co wszyscy prócz Doriana skwitowali szyderczym śmiechem.
Mężczyzna natomiast zachodził w głowę, gdzie podziała się jego waleczna, odważna i zadziorna przyjaciółka, bo kobieta stająca obok niego, w ogóle jej nie przypominała. Sabrine Grich aka Avada nigdy nie jąkała się ze strachu! Ba. Do tej pory uważał, że to uczucie pozostawało dla niej nieznane.
Szyderczy rechot śmierciożerców oraz Voldemorta brutalnie wyrwał kobietę ze szponów strachu. Jej spojrzenie stwardniało i ciskało pioruny, jednak nie odezwała się. Cierpliwie czekała, aż przestanie być obiektem kpin. Musiała zachować spokój, inaczej zaprzepaściłaby to, co udało jej się osiągnąć.
Nie lubisz krzyku ofiar? - sarknął Czarny Pan, a wszystkie śmiechy natychmiast ucichły.
Nie tego, którego sama nie spowodowałam niemal warknęła.
Tym razem Dorian był przerażony. Nagle pożałował, że tamta zalękniona dziewczyna gdzieś umknęła, pozostawiając po sobie prawdziwą Avadę z krwi i kości. Malutka część jego umysłu analizowała też jej zachowanie i zastanawiała się, czy ta przypadkiem nie ma rozdwojenia jaźni. Chciał interweniować, ale nie miał pomysłu, co mogłoby pomóc dziewczynie. Szczególnie że oczy Czarnego Pana nagle zalśniły złością.
A swój krzyk lubisz? - zapytał Voldemort.
Dorian, na wszelki wypadek, kopnął ją dyskretnie w kostkę. Niewielki ból podziałał na Avadę otrzeźwiająco i udało jej się powstrzymać kąśliwą uwagę, która na pewno napytałaby sobie biedy.
- Wybacz, panie.
Nie wiedziała, czy bardziej się boi, czy wścieka. Odpowiedź jednak nadeszła sama w postaci cruciatusa. Wrzasnęła, czując, że wraz z zaklęciem uderzyła w nią także nowa porcja strachu.
Co ja wyprawiam?!
Dorian był ateistą, jednak w tym momencie modlił się do wszystkich znanych mu bogów, by dziewczyna opamiętała się. Wyrzucał sobie, że nie odwiódł jej od pomysłu zaciągnięcia się w szeregi Czarnego Pana. Powinien przewidzieć, że to się źle skończył. Dziewczyna nie należała do pokornych ludzi, którzy chętnie wykonywali polecenia innych. Ona była typem człowieka, który rozkazy wydawał.
Gorliwe modlitwy Doriana zostały wysłuchane, bo po cofnięciu zaklęcia, Avada wstała i ponownie dostrzegł w jej oczach strach. Czarny Pan kazał im siadać i zebranie toczyło się dalej, jakby nic się nie wydarzyło. Do samego końca Avada milczała ze spuszczoną głową, jednak uważnie słuchała wszystkiego, co było mówione. Szczególnie zainteresował ją moment, w którym rozmowa zeszła na temat misji dotyczącej tajemniczego więźnia.
Nadal nie dowiedzieliśmy się, co miało mieć miejsce wtedy w nocy ani czy Dumbledore zamierza to powtórzyć odpowiedział Vincent na zadane wcześniej przez Voldemorta pytanie.
Sabrine szturchnęła Doriana pod stołem. Popatrzył na nią pytająco. W ułamku sekundy pojął, o co chodzi dziewczynie. Momentalnie przeszło mu przez myśl, że to czyste szaleństwo, za które oboje przypłacą życie, ale było już za późno. Czarnemu Panu nie umknęła wymiana spojrzeń nowych członków Wewnętrznego Kręgu.
Wiecie coś o tym bardziej stwierdził, niż zapytał.
Dorian bardzo chciał teraz spojrzeć na Sabrine i upewnić się, czy na pewno chodziło jej o to, by podzielił się z Czarnym Panem swoimi informacjami. Kolejne szturchnięcie utwierdziło go jednak, że dobrze zinterpretował jej reakcje.
Chodziło o transport jakiegoś więźnia z Azkabanu. Nie wiem, o kogo dokładnie, ale został skazany na pocałunek dementora. Prawdopodobnie bez procesu.
Wszyscy zebrani przenieśli wzrok z niego na Czarnego Pana, czekając. Czarnoksiężnik natomiast siedział sztywno na swoim tronie, obracając różdżkę w bladych, długich palcach. Gdyby posiadał brwi, w tym momencie prawdopodobnie zmarszczyłby je.
Zgłębienie sprawy owej misji poleciłem jedynie członkom Wewnętrznego Kręgu. Skąd twój zapał, by prowadzić śledztwo na własną rękę?
Ciekawość, panie.
Voldemort wykrzywił usta w szyderczym uśmiechu.
Ponoć ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Bądź więc ostrożny, bo możesz tam trafić szybciej niż przypuszczasz.
Groźba Voldemorta sprawiła, że Dorian nieco zbladł. Natomiast w Sabrine zawrzała wściekłość, która na chwilę przyćmiła strach.
Ponoć ten, kto różdżką wojuje, od różdżki ginie.
Wszyscy zebrani z przerażeniem popatrzyli na dziewczynę. Niektórzy, w tym Bellatriks, wrzasnęli z oburzeniem. Lestrange nawet wyszarpnęła z pokrowca swoją różdżkę, by dać Sabrine nauczkę, jednak zaklęcie Czarnego Pana uprzedziło ją w tym. Ponownie rozległ się wrzask Avady,  jednak o wiele głośniejszy niż wcześniej. W klątwie zawarta była cała wściekłość i nienawiść Voldemorta, co spowodowało spotęgowanie jego mocy. W jednej chwili pożałowała, że w ogóle się odezwała. Była pewna, że tym razem przesadziła i Voldemort ją zabije.
Ból był tak silny, że Sabrine trzęsąc się, spadła z krzesła i uderzyła głową o kamienną posadzkę. Zrobiło się jej ciemno przed oczami, a w głowie szumiało, co odrobinę niwelowało działanie zaklęcia. Przez kilka cennych sekund nie czuła bólu, jednak potem wrócił i uderzył w nią z impetem. Tym razem jeszcze gorszy. Wściekłość Voldemorta rozrywała ją na strzępy, każda komórka w jej ciele wydawała się płonąć. To nie był już jedynie Cruciatus, ale coś o wiele, wiele gorszego.
Wrzeszczała, czując na sobie działanie kolejnych klątw, które rzucał w nią Czarny Pan. W pewnym momencie jedna z nich poderwała ją z ziemi i rzuciła o ścianę. W chwili zderzenia z nią Sabrine poczuła twardy przedmiot w kieszeni, który wypadł z niej, kiedy dziewczyna upadała z powrotem na posadzkę. Mimowolnie sięgnęła po niego i zacisnęła dłoń na zimnym metalu. Przed oczami stanęły jej twarze Crucio i Imperio. Znowu ich zawiodła. Znowu zawiodła swoich przyjaciół. Nie zdołała ich pomścić.
Zwijając się z bólu pod kolejnym zaklęciem poczuła, jak medalion, który ściskała w dłoni, robi się cieplejszy. Nie wiedziała, czy to z powodu bólu dostaje omamów, czy też na prawdę zaczął emitować ciepło, jednak dodało jej to otuchy i przywołało wspomnienie silnych ramion Imperio, którego uścisk potrafił uspokoić ją, nawet w krytycznym momencie.
Nagle wszystko ustało. Kaskada ciskanych w nią zaklęć zniknęła. Bolało ją cale ciało, ale było to jedynie echo cierpienia, jakie czuła wcześniej. Z trudem otworzyła oczy, zdając sobie sprawę, że dotąd zaciskała je z całej siły. Jej wzrok napotkał spojrzenie Czarnego Pana. Zalała ją fala strachu, kiedy ujrzała jarzące się wściekłością czerwone oczy Lorda Voldemorta. Ze zdumieniem jednak odkryła, że z każdą sekundą stają się bardziej spokojne i przygaszone.
W tym samym momencie Voldemort starał się pojąć, dlaczego w jednej chwili przeszła mu cała wściekłości na dziewczynę. Było to bardzo dziwne uczucie. Jakby ktoś rzucił na niego zaklęcie uspokajające. Wszystko zaczęło dziać się w zwolnionym tempie, a świat został pozbawiony dźwięku.
Powoli rozejrzał się po bladych z przerażenia twarzach swoich sług. Wydawali się tak samo zdezorientowani jak on. Dostrzegł mrugającą szybko Bellatriks. Wyglądała, jakby dopiero co ocknęła się z amoku. Był niemal pewny, że przed chwilą siłowała się z Dorianem, który najwyraźniej próbował pomóc swojej przyjaciółce. Miał rozcięty policzek i wyglądał jakby i on oberwał kilkoma zaklęciami torturującymi.
Chwilę później Czarny Pan otrząsnął się z tego dziwnego stanu. Wrócił dźwięk i wszystko poruszało się w swoim zwyczajnym tempie. Oszołomiony tyloma nagłymi zmianami oparł się pokusie opadnięcia na swój tron. Nie mógł pokazać słabości w obecności swoich sług.
Wynocha wysyczał.
Żaden śmierciożerca nie odezwał się ani słowem, tylko pospiesznie umknęli przed swoim panem. Nawet Bellatriks zrozumiała, że nie jest bezpiecznie przebywać ze swym panem w jednym miejscu i skierowała się do drzwi, mimochodem rzucając Voldemortowi badawcze spojrzenie, którego nie zauważył. Był bowiem zajęty wpatrywaniem się w zielone oczy Sabrine, które dwie minuty wcześniej ,na jedną krótką chwilę, stały się błękitne i świecące.
Przerażony Dorian czym prędzej podbiegł do oszołomionej Sabrine i pomógł jej wstać z ziemi. Nie zważając na jej słabe jęki, wyprowadził ją z pomieszczenia, niemal wlokąc za sobą. Dopóki drzwi pomieszczenia nie zatrzasnęły się za nimi, czuł na sobie czerwone spojrzenie swojego pana.

***

Krzyki więźnia dobiegające z najwyższego piętra Azkabanu w końcu ucichły. Wycieńczony i zrozpaczony leżał bezwiednie na środku niewielkiej celi, czując wokół aurę zlatujących się dementorów. Na reszcie strażnicy więzienia mogli się do niego zbliżyć, co chętnie wykorzystywali. Po srebrzystym wężu bowiem pozostała jedynie rozpływająca się poświata.

---

Strasznie mi głupio, że musieliście tak długo czekać na te rozdział. Jeszcze raz bardzo Was za to przepraszam. Chciałam go dodać wczoraj z okazji premiery Harry'ego Pottera i przeklętego dziecka, ale niestety nie wyrobiłam się.
No właśnie, apropos kolejnej części serii... Wiem, że pewnie już macie dość tego tematu, ale i tak czuję potrzebę wyrażenia swojej opinii. Powiem krótko. Dla mnie HP skończył się na 7 części, a Przeklęte dziecko to jedynie dodatek. Można go podsumować jednym zdaniem: Fajny, chociaż czytałam lepsze fanfiki.
Zaktualizowałam zakładkę "Bohaterowie", nadałam jej zupełnie inną formę i na razie wstawiłam "opisy" 4 postaci, ale już niedługo pojawią się kolejne. Gorąco zachęcam do zapoznania się ze zmianami i oczywiście wyrażenia swojego zdania na ich temat.
Dodałam też (w sumie już dawno ;P) ankietę. Bardzo proszę o oddawanie w niej głosów, ponieważ zależy mi na tym, by wiedzieć, ile mniej więcej osób mnie czyta. Ankieta znajduje się w prawej kolumnie, pod obserwatorami.
Jak zwykle proszę o komentarze i życzę miłej lektury :)
Wasza E.M.S.

34 komentarze:

  1. Wchodzę po czasie, bo dopiero teraz zaglądnęłam na twojego bloga po prawie miesięcznej przerwie.
    Mam nadzieję, że wszystko się u ciebie ułoży i szybko do nas wrócisz ^^
    Weny życzę! ;*
    CanisPL

    OdpowiedzUsuń
  2. Ooo, no coz. Mam tak samo ale życzę Ci powodzonka :*

    Olga

    OdpowiedzUsuń
  3. Ruzdział! http://dark-love-riddle.blog.onet.pl/2016/08/30/101-bekart-vel-totmes/
    A u Ciebie co taka posucha? Tak wchodzę co kilka dni, sprawdzam, a tu nic, nawet informacji pod informacją.

    OdpowiedzUsuń
  4. Miejmy nadzieję, że niedługo do nas wrócisz! ^^ Wiem, ze szkoła to jednak priorytet, ale tęsknię za Twoim wytykaniem mi błędów...
    Sonia

    OdpowiedzUsuń
  5. No, w końcu rozdział. Błoże, jestem tak wydymana, autentycznie wróciłam dzisiaj na mieszkanie jako murzynka. Kocham zdjęcia. <3 Leżę i gniję, co dzisiaj jest sukcesem, bo przez cały dzień bliżej mi do przeklinania niż do śmiechu. XDDD Ten cytat powinien robić za tytuł rozdziału.
    O, lecą do domu Voldzia. Super, jestem ciekawa, jaki gust ma nasz Czarny Pan. Postawi na oryginalną (w tamtych czasach) prostotę, zechce zerwać z wizerunkiem typowego Głównego Złego i pozbędzie się lochopodobnego wystroju? A może pokaże nam sentymentalną stronę półduszego Ja i zaprosi gości do barokowego salonu?
    Brązowa cegła, typowo angielsko, czyli mogę nieśmiało stwierdzić - Voldzio jest sentymentalny, ale cicho, żeby nie usłyszał. Jego dramatyczne czarne szaty i posykiwanie przy każdym słowie mającym w środku "S" chyba się z tym gryzą. XD I jeszcze ten pomnik Slytherina - a nie mówiłam, że sentymentalny? Cały Voldzio. Nagini pewnie ma w tym domu swój pokój. U mnie w opku kiedyś miała. XDD
    "...zastanawiała się, czy to Czarny Pan przywiązuje tak dużą wagę do estetyki" - raczej "przywiązywał". To nic oczywistego i stałego, więc czas przeszły lepiej tu zagra. A skoro już o estetyce Voldka mowa, to wydaje mi się, że przywiązuje. Z pewnością przywiązuje, w końcu pomnik Slytherina mówi sam za siebie.
    Wypraszam sobie! XD Czarny charakter przycinający kwiaty nie jest wcale śmieszny! Mój Barty lubi przycinać kwiaty i dbać o ogródki Voldzia, który podwójnie zyskał: nie musi zatrudniać dodatkowych skrzatów domowych i ma wiernego sługę. :)
    Kiedy Voldzio ochrzania brudną szlamę (pierwsza wypowiedź po wejściu do apartamentu), zgubiłaś pauzy, masz dywizy zamiast nich.
    Dziwne, że Voldzio przejmuje się, co pomyślą sobie jego śmierciożercy. To jego dom i może sobie tam sprowadzić cały sztab mugoli, żeby robili mu masaże i czyścili prysznice, a sługusom nic do tego.
    Staraj się nie "witać" Sabrine z Voldkiem. Ani żadnego innego śmierciożercy z nim, bo to niestosowne. Może w naszych czasach nie jest to jakiś poważny problem, ale dawniej zwracano uwagę (zwłaszcza za czasów Pierwszej Wojny) na takie kurtuazje. Voldek może powiedzieć do swoich śmierciożerców "witam", śmierciożercy do niego - nie.
    http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/b-Witam-b;7322.html
    Przy "jak sobie życzysz" też masz dywiz.
    Bardzo mi się podoba opis uczuć Sabrine - zarówno do Voldka, ten cały strach i niechęć do samej siebie, jak i do torturowanej dziewczyny. Zachowała w sobie jeszcze bardzo dużo empatii i takiej zwyczajnej wrażliwości, ale nadal chce być śmierciożercą, dlatego zastanawiam się, kiedy zacznie nabierać obojętności. A może nigdy nie nabierze i to będzie jej wyjątkowość? Od kiedy odświeżyłam sobie serię "Kronik Wampirów" Rice, widzę Sabrine jako Louisa.
    No, czyli Voldzio postarał się tylko na zewnątrz, bo przy urządzaniu wnętrza zainspirował się grą Diablo. XD
    "Sabrine korzystając z okazji, że nikt jej nie widzi" - "nie widział" będzie lepsze. Już nie będę wypisywała podobnych przykładów, po prostu zawsze wtedy, kiedy coś dzieje się w tamtej chwili w fabule, używaj czasu przeszłego. Wiem, że czasami teraźniejszy też fajnie brzmi, sama od czasu do czasu też się łapię, że użyłam tej potocznej maniery i zrobiłam teraźniejszy, ale jeśli coś nie jest jakąś przyjętą regułą (np. Hogwart jest szkołą dla czarownic i czarodziejów, na maturze jest wymagane trzydzieści procent do jej zdania), po prostu używaj tego czasu, w którym piszesz. No, chyba że piszesz wszystko w teraźniejszym (co notabene brzmi potwornie nienaturalnie, tak tylko mówię XD), to wtedy musisz cisnąć z teraźniejszym.

    OdpowiedzUsuń
  6. Noo, na scenę wkroczył Lucjusz, starł się z Bellatriks i od razu zrobiło się kolorowo. Widzę, że na tym poziomie Lucek pozwala sobie na więcej, a z kolei Bella potrafi się jeszcze powstrzymać (normalnie po incydencie z przepowiednią wydrapałaby szwagrowi oczy za taki komentarz). I super, bo fajnie będzie obserwować ich metamorfozę. Lubię zabawę w zmienianie kanonicznego charakteru w jakiś inny, ale jeszcze ciekawsze jest patrzenie, jak z jakiegoś innego robi się kanoniczny, to dużo trudniejsze.
    Podoba mi się, jak między Bellą a Sabrine iskrzy od pierwszego momentu ich spotkania. <3 Liczę na jakieś starcie przy użyciu różdżek. :D
    "Gdzieś w oddali zegar wybił południe" - zgubiłaś akapit.
    "Wszedł Lord Voldemort. Wszyscy siedzący poderwali się i skłonili" - jak Boga kocham, byłam pewna, że śmierciożercy zaśpiewają chórem "dzieeeń-dooob-ryyyy". Jak w szkole. Hahahhaa, na wyobrażenie tej sceny prawie zeszczałam się ze śmiechu. <3
    Sabrine się boi, że Voldek się dowie o jej niechęci do tego, co robi, ale wydaje mi się, że on już dawno o tym wie.
    Zaklęcie Cruciatus dużymi literami.
    Kiedy Voldzio torturował Sabrine, mogłaś pokusić się o jakiś opis jej uczuć. Zawsze jestem bardzo ciekawa, jak każdy autor potterowskiego opka interpretuje Zaklęcia Niewybaczalne. Avada może mniej, ale Imperius albo Cruciatus użyty na głównym bohaterze to coś, czego wypatruję.
    Przypłacą życiem, nie życie.
    Trochę szokłam na bezczelność Sabrine, ale szybko mi to minęło, bo Voldzio odpowiednio ją ukarał, no i dostałam to, czego chciałam. Opis Cruciatusa. Zaklęcia w kanonie były pisane wielkimi literami, więc te wszystkie Cruciatusy, Obliviaty i inne Avady powinnaś poprawić.
    O, widzę, że znowu coś wspomniałaś o tym tajemniczym więźniu, choć czytałam i pisałam tyle ficzków, że nie dam się nabrać - kolejny odcinek wcale nie będzie o nim traktował, nie? XD To pewnie tylko taki smaczek na koniec. Podobało mi się, że teraz wprowadziłaś dla kontrastu trochę czarnych charakterów, bo poprzednio było prawie tylko o Zakonnikach, dużo wkurzającego Dumbledore'a... Kurcze, ciekawi mnie, co tam jeszcze dołożysz do Pierwszej Wojny, bo skoro Voldek i śmierciożercy wyrobili sobie taką opinię, że ludzie obawiali się wymawiać imienia Czarnego Pana, a nawet lata po śmierci Voldka potrafili wypatrywać zaczajonych śmierciożerców, musieli odwalać o wiele gorsze rzeczy niż Cruciatusy na dziewczętach. Kent łejt, a Ty spinaj dupsko i pisz kolejny rozdział. :)
    I żeby tradycji stało się zadość - nie zmieściłam się w jednym komentarzu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Specjalnie nie pisałam przy pierwszym Cruciatusie opisu uczuć, bo to w sumie byłoby nudne xD za każfym razem tak człowieka dobijać xD
      Co do charakterów postaci to uważam, że nic nie bierze się z niczego, więc od razu nie można być totalnie złym. Dlatego stopniowo próbuję wyprofilować bohaterów na kształt kanonicznych. A ta tak strasznie trudne bo oni chcą ość własnym torem :(
      Co do zaklęć to woecznie zapominam jak się je pisze i to samo z czasem. Automatycznie czasami przerzucam się na teraźniejszy i nie zawsze to wychwycę, więc dziękuję, że zwracasz mi na to uwagę.
      Co do Belli i sabrine może być gorąco xD
      Więzień musi sb poczekać xD przykro mi xD
      Spinam, spinam xD nawet mam już kawałek napisany :D

      Usuń
  7. Ratujesz mi życie... gdyby nie rozdział to byłabym zmuszona do przeczytania "Dżumy" Chryste Panie nie... Czyli jak widzę Sabrine się wzięła do tej magii bezróżdżkowej? Bardzo dla niej dobrze xdd Och stracia na linii Lucek - Bella... yes please!! I naruralnie niewyparzony język Sabrine = Cruciatus... Yay? Nie yay? Oj sama nwm, ostatnio lubię dobijać psychicznie moje posatci xd
    Co do bohaterów Twoja forma jest bardzo oryginalna. Nie spotkałam się jeszcze z takim przedstawieniem postaci a co do CC... boje się tg kupić, więc czekam aż koleżanka z klasy mi pożyczy, choć jestem do tego sceptycznie nastwiona... Jakoś FZ bardziej mi podchodzą...
    W każdym razie ja czekam na kolejną część (mam nadzieje, że się pojawi odrobinke szybciej, choć możesz być pewna, że ja zawsze poczekam xd) i na obiecane nadrobinki u mnie ( i nagle łubdu dostaje ochrzan ochrzanów bo E.M.S nie było i Sonia się opuściła xd)
    Weny!
    Sonia <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że Cie uratowałam xD Chociaz przeze mnie masz mniej czasu na przeczytanie książki xD
      Kolejna część będzie zdecydowanie szybciej, słowo xD
      Pozdrawiam!

      Usuń
  8. Heyo!
    Ooo, w końcu wrocilas! Po prawie 4 miesiącach nieobecności autora czytelnik traci nadzieję na kontynuację. No ale, cieszmy się się rozdziału!
    Na początku muszę zacząć od rzeczy negatywnych, a tak dokładniej jednej. Sabrine. Nie wiem, może to błędne wrażenie, ale ta postać zaczyna zbaczac z silnej kobiety w stronę Mary Sue. Nic nie mam do tego, że tak szybko została przyjęta do Wewnętrznego Kręgu, co to to nie. Po prostu w pewnym momencie dość silnie to poczułam.
    A teraz pozytywy. Dorian jest cudowny <3 Wydaje się być taki szarmancki, przystojny i troskliwy o przyjaciół. Wręcz ideał chłopaka, jeśli mogę tak to ująć. Chciałabym więcej tej postaci w opowiadaniu, zapowiada się naprawdę obiecująco ^^
    Sabrine coś dziwna jest. Gdyby mi chłopak odsunal krzesło lub przyniósł jedzenie, usmiechalabym się cały dzień. Dziewczyna nie widzi pozytywów w takich sytuacjach, a szkoda xD
    Relacja Doriana (mój true love w tym opowiadaniu) i Sabrine też jest urocza. Widać, że są dobrymi przyjaciółmi na pierwszy rzut oka. Może nie aż tak jak z resztą Niewybaczalnych, bo taka przyjaźń zdarza się raz na milion, no ale.
    Wiesz, jak po raz pierwszy weszłam na twój blog myślałam, że to będzie Sabrine/Syriusz. I jak tak teraz o tym myślę, to uważam, że uchodziliby za dość ciekawą parę xd No wiesz, zakazana miłość, różne strony, inny sposób życia. Marzenia... Ale ale! Chcę więcej Zakonu i Dumbledore'a-Chama!
    Sabrine dość dużo się tych Cruciatusow dostało. Tak samo jak tej małej dziewczynce. Jej to mi jakoś bardziej żal, nie wiem czemu. Może dlatego, że to dziecko, które w niczym nie zawinilo? Okrucieństwo Voldemorta nie zna granic.
    Przeczytałam "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" zaledwie w kilka godzin, i muszę powiedzieć, że to byłby naprawdę niezły fick. Choć trochę mnie boli charakter Rose. Jakoś tak... zupełnie inne wyobrażenie miałam o niej. Ale no, trzy największe marzenia czytelników zostały spełnione; Albus w Slytherinie (moje), Albus i Scorpius jako przyjaciele (też moje) oraz lekkie Scorose (tutaj oszalalam). Nawet nutka Zranione się pojawiła! Nie wspominając o szczegółach, tj. pani z wózkiem czy Cedrik. To naprawdę dobre fanfiction xd
    Na ankietę spojrze dopiero kiedy będę na komputerze, bo jak narazie piszę z telefonu xd
    Pozdrawiam i weny życzę!
    CanisPL

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O Merlinie, to chyba najdłuższy komentarz jaki w życiu napisałam XD

      Usuń
    2. Dziekuje za tak wyczerpujacy komentarz. Rzeczywiscie moja nieobecnosc troche sie przedluzyla, ale teraz postaram sie dodac szybko nastepny komentarz zeby jakos to wyrownac xD
      Od samego poczatku balam sie zrobic z Sabrine Mary Sue, dlatego miedzy innymi jest beznadziejna w magii bezrozdzkowej xD a to ze trafila do WK jest zamierzone bo nawet ona sama sie zastanawia - dlaczego.
      Zachowanie Sabrine wzgledem takich szarmanckich zachowan sciagnelam od siebie. Nienawidze czegos takiego jak odsuwanie krzesla czy przepuszczanie w drzwiach. Wole normalne traktowanie mnie. Jest to dla mnie bardziej...naturalne.
      Strasznie trudno jest wyprofilować Voldka. Ponieważ jestvto "czlowiek" nie potrafiacy przebaczac, sadze ze rozdawal Cruciatusy jak swieze buleczki xD
      Jeszcze raz dziekuje za komentarz ^^ Serdecznie pozdrawiam
      E.M.S.

      Usuń
  9. Hej, cześć i czołem :D
    W końcu wzięłam się za przeczytanie tego opowiadania i żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej. Naprawdę mi się podoba. :)
    Bardzo mi się podoba, jak kreujesz bohaterów. Przypadła mi do gustu postać Sabrine i, za co kolejny plusik, nie robisz z niej Mary Sue. Czasami zdarza się to w opowiadaniach, a tutaj tego nie ma. Super! :D
    Całe opowiadanie naprawdę mnie wciągnęło. Przeczytałam je za jednym zamachem. Wprowadzasz ciekawe wątki, jednak najbardziej zaskoczyło mnie, chociaż w sumie nie wiem, czy powinno, że przedstawiasz Dumbledore'a w innym świetle.
    Ogólnie naprawdę mi się podoba.
    Przepraszam, że tak krótko, ale nie mam już dziś głowy, żeby napisać coś sensownego. xd
    Czekam na next. :)
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuję za komentarz! Bardzo boje się zrobić z Sabrine Mary Sue i rb co mogę xD
      Cieszę się, że Ci się podoba ^^

      Usuń
  10. Cześć!
    Na początku może wspomnę, iż bardzo się cieszę, że w końcu wróciłaś. Już myślałam, że nie dostaniemy od Ciebie kontynuacji tego opowiadania, a tu proszę, takie miłe zaskoczenie.
    Dorian naprawdę bardzo mi się spodobał, tylko mam wrażenie, że Sabrine ma do niego jakieś dziwne podejście. W ogóle robi się taka inna, mniej twardo stąpająca po ziemi, nie wiem, czy wiesz, o co mi chodzi.
    Voldemort w zasadzie pokazała po raz kolejny, że jest zdolny do wszystkiego, nawet do krzywdzenia niewinnego dziecka. Ech.
    Wybacz, że komentarz taki krótki, ale jakoś zebrać się z czasem nie mogłam do napisania go, a i teraz mi się spieszy,
    Ogólnie rozdział był naprawdę ciekawy,czekam niecierpliwie i mam nadzieję, że uraczysz nas nim szybciej.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam cichą nadzieję, że następny dodam w niedziele, więc na pewno nie zniknę znowu na 4 miesiące xD
      Dziękuję za komentarz :)

      Usuń
  11. Hej :)
    Zostałaś przeze mnie nominowana do LBA. :D
    Pozdrawiam!
    http://dramione-zapomnijmyoprzeszlosci.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, niestety już nie biorę udziału w tej zabawie :)

      Usuń
  12. O kurna... to żeś odpierniczyła grafikę. <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taaa po co pisać rozdział, jak można robić szablon :D

      Usuń
    2. Normalka, ja napieprzam w kolaże. XD

      Usuń
  13. No to żeś szablon zrobiła *.*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A obiecalam sobie ze nadrobie pisanie i czytanie zaleglosci na blogach w wolne xD a skonczylo się robieniem szablonu :D

      Usuń
    2. Oj tam, ja zaczekam xd W końcu to ty będziesz miała duuużo do przeczytania, choć ja robie sobie małą przerwę xd

      Usuń
  14. Hej! :)
    Wchodzę na bloga, a tu takie: Jaki piękny szablon! *.* Naprawdę. Bardzo mi się podoba.
    Super dobrałaś kolory, a i grafika nawiązuje do opowiadania. :)
    Pozdrawiam! :D

    OdpowiedzUsuń
  15. Świetne opowiadanie <3
    Zapraszam do mnie :)
    http://kocham-cie-i-nic-wiecej-opowiadanie.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  16. To jedno z najbardziej oryginalnych opowiadń potterowskich, jakie czytałam od bardzo, bardzo dawna. I jest z bardziej wciągających oraz oryginalnych. Pocazątkowo Ma się wrażenie, jakby wpadło się w połowę, jak nie końcówkę historii panuje wręcz pewnego rodzaju chaos. Ale później, dzięki specyfice narracji szybko wychodzi na jaw, że to wszystko jest zaplanowane, a liczne retrospekcje to wszystko tłumacza (czasem, przy wspomnieniach które nie są zapisane kursywą, można się niecp pogubić, jak np. w rozdziale, w którym Sabrina odwiedziła przyjaciół na cmentarzu). Jeśli chodzi o główną bohaterkę… To bardzo niejednoznaczna postać, bardzo złożona i ak naprawdę niesamowicie samotna. Została jej obecnie jedynie chęć zemsty, która popchała ją do rzeczy, których raczej nie chciała. Pragnęłą niezależnosci, pragnęła rozwoju, pragnęła być coraz lepsza w szeroko pojętej magi, ale pragnęła tego z przyjaciółmi. Rodzina nigdy za nią nie stała. Tego do końca nie rozumiem. Dlaczego rodzice traktowali reszte dzieci zupełnie inaczej? Dalczego to tylko Sabrinę chcieli zmuszać do roznych rzeczu? Wydaje się to dziwne, wręcz na pierwszy rzut oka miałam wrażenie, że to niedopatrzenie, ale teraz uważam, ze za tym musi się coś kruć. Być może to samo, co za faktem, że nie chcieli początkowo puścić Sabriny do Hogwartu? Może cjodzi o jej magię? A może jakąś przepowiednię? Jestem pewna, że już wtdy z tym wszystkim musiał mieć coś wspólnego Albus Dumbledore…
    To też ciekawy wątek… Dumbledore. O co mu chodzi? Wszystko wskazuje na to, ze faktycznie to on stoi za smiercią dwójki Niewybaczalnych (Niewybaczalni to jest tak genialny pomysł. Że aż trudno mi to wyrazić słowami… GENIALNY!), poczatkowo wydawało mi się, ze to może Sabrina jest zbyt zaślepiona bólem, cierpieniem i chęcią zemsty, ale teraz wychodzi na to, ze nie. Dlaczego to zrobił? I czy NAPRAWDĘ to zrobił? Bo mam wrazenie, że tym azkabanskim więźniem może być Crucio. Tylko dlaczego ta szopka? Czy Dumbeldore stara się ich uratować? Czu faktycznie działa dla jakichś własnych korzyści? Pokazujesz, że dobrzy nie są nieskazitelni i że źli mają w sobie coś dobrego i to mi się podoba – np. państwo Pain. Zachowują się wobec głównej bohaterki znacznie bardziej jak rodzice niż jej prawidziwi rodziciele. Ale z drugiej strony nie mogę się z nimi utożsamiać ze względu na poglady. Nie mogę zgodzić się z Sabriną i jej nienawiścią wobec tych, którzy wierza w to samo co Dumbeldore czyli że Voldemorta należy zniszczyć. Bowiem uważam, że należy, ze nie tak należy działać dla dobra magii. Ale z drugiej stron mogę zrozumieć niechęć, a wręcz nienawiść Sabriny. Mogę zrozumieć, dlaczego może czuc się nieprzyjenie ze świadomością, ze jako czarownica musi się urkywać przed większością świata. Ale Voldemort to nie jest dobry wybór i ona właściwi eto wie. Wie, ale i tak wybrała swoją drogę. I boję się o nia. Tak samo jak np. i D., (bardzo chciałabym wiedzieć, jak oni się poznali, to ciekawy wątek) . to nie są źli ludzie, ale prawdopodobnie źle wybrali. Od Voldemorta nie można odejść na własnych warunkach. Podoba mi się Twoje podejście do tego wszystkiego. Chciałabym więcej poczytać o Huncwotach, bo mimo pewnych wad kocham ich niezmiennie, szczególnie syriusza. Chciałabym poczytać więcej o Charlotte, bo to bardzo interesująca postać. Zastanawia mnie, dlaczego raz Voldemort przypominał 35-letniego mężczyznę i do teraz tego nie ogarniam ;p

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. myślę, że tu generalnie wszystko nie jest takie, jak się wydaje. Każdy rozdział przynosi nowe odpowiedzi, nowe wątki, ale i milion kolejnych pytań. Wzbudzasz wiele róznych emocji, wszytsko jest niejednoznaczne, i bardzo pomysłowe. I genialnie umiesz budować napięcie. To są najwieksze plusy.
      Jesli chodzi o minusy: niektóre zdania są zbyt skomplikowane, niektóre wręcz niezrozumiałe z powodu alternatywnej składni albo interpunkcji. brakowało mi też czasem dokładniejszych opisów, zdarza Ci się mylić czasy i zapominać o podmiotach, przez co czasem na przykład dziewczyny w pierwszym rozdziale bardzo się myliły. Podoba mi się, że pokazujesz tutaj, że Zakon tez nie działa zawsze "szlachetnie", tylko w obronie. Wydaje mi się całkiem możliwe, ze niektóre akcje nie do konca sa "okej". tak sie zdarza. nie zmienia to faktu, że Voldemort wybrał zlą drogę, ale to włąsnie nie oznacza od razu, że Zakon jest szczerozłoty, że tak powiem. To mi się własnie podobało w VII części - że Rowling pokazała, że dowódca dobrych nie jest kimś bez skazy, zawsze dobrym i prawym, to własnie pokazuje prawdziwośc postaci Albusa. Hah, myślę, że mój komentarz jest bardzo niespójny, to przez te wszystkie emocje, które we mnie wzbudził Twój tekst, ale mam nadzieję, że najważniejsze rzeczy przekazałam. I tak pewnie o czymś zapomniałam, ale jest baaardzo długo tak czy siak. Mam nadzieję że niedlugo dodasz nowosć, ponieważ ost notka była 3 miesiące temu ;p;p zapraszam także do mnie na niezaleznosc-hp.blogspot.com :) może zainteresuje Cię także ocenialnia, którą założyłam: konstruktywna-krytyka-blogow.blogspot.com

      Usuń
    2. Bardzio dziękuję za tak długi i szczegółowy komentarz! Co do tego pierwszego rozdziału to jest zamieszanie bo w rzeczywistosci dziewczyny byly odwrocone xD potem zamaenialam ich imiona i staralam sie wyregulowac ich charakter zeby pasowal. Zamiana czasow tez u mnie jest na porzadku dziennym, dlatego staram sie czytac teksty kilka dni po ich napisaniu i sprawdzac ich poprawnosc pod tym wzgledem.
      Zachowanie rodzicow Sabrine wobec niej nie jest przypadkowe. Co do np poznania sie D z Avada to mam zamiar zrobic takie przeblyski wspomniej miedzy innymi wlasnie wyjasniajace jak dani bohaterowie sie poznali itd. Ale chce zeby to odnosilo sie tez do terazniejszosci wiec musze jeszcze to poukladac w glowie zeby byla spojnosc. Nie chce napisac historii D od tak, byle byla.
      W opowiadaniach staram sie zrobic wszystko tak zeby nic nie bylo jednoznacznie dobre i jednoznacznie zle, chociaz akurak trudno wykrzesac iskre dobra z postaci Voldemorta :P, stad pokazanie ze ani wszyscy smierciozercy nie sa podli ani wszyscy zakonczycy zlotoszlacheccy.
      Co do wrazenia ze wchodzi sie w srodek historii to w sumie mialo to tak byc, bo nie lubie np czegos takiego ze glowny bohater jest normalnym czlowieczkiem i nagle BUM. Zaczela sie ksiazka i jego zycie wywraca sie o 180°.Tutaj staram sie pokazac ze juz wczesniej Sabrine zyla, byla niezwykla itd i teraz jest jakby moment kulminacyjny jej zycia, nie wiem czy mnie rozumiesz xD
      Sabrine wie w jakiej sytuacji sie znalazla i zaakceptowala to bo to tak zwane mniejsze zlo. Ale o tym bedzie i to chyba w przyszlym rozdziale xD
      A co do nastepnego rozdzialiku - prawdopodobnie pojawi sie w sobote. Jest juz prawie napisany ^^
      Dziekuje za mnostwo pozytywnych slow i dziekuje za pokazanie mi co robie zle - postaram sie bardziej na tym skupiac.
      Do Ciebie wpadne jak tylko znajde czas. Prawdopodobnie w czwartek nadrobie dwa zalegle blogi i wtedy znajde czas tez dla Cb :)
      Pozdrawiam!

      Usuń
    3. Absolutnie widze,co chciałaś osiągnąć z punktem kulminacyjnym itd., i mysle ze dobrze to przedstawiasz wlasnie dzieki retrospekcjom; to jest dzieki temu vardzo ciekawe. Jeslj chodzi o błędy,to niektóre rozdziały maja sporo literówek,a inne w ogole/prawie w ogole; zapomniałam wspomnieć. Ciesze sie juz w takim razie na sobotę :p i oczywiscie rozumiem, szczegolnie ze moje opowiadanie jest juz dość długie;wiec przeczytanie całości troche zajmuje :p

      Usuń
  17. Sabrine została przyjęta do wewnętrznego kręgu. Szybko jak na nową śmierciożerczynię. Jakiś cel Voldemort musiał w tym mieć, bo bez powodu chyba by jej nie przyjął.
    Cały czas mnie zastanawia co robi Cornelia u Voldemorta. Nie jest czarownicą czystej krwi, zwykłą ofiarą też nie jest, więc jeszcze bardziej jest to zastanawiające.

    Będę czytać dalej.

    OdpowiedzUsuń